É un das grandes iconas do rock, líder da banda máis lonxeva do planeta. Tras cumprir os 75 anos analizamos a figura do cantante dos Rolling Stones, un auténtico sobrevivente, no que atopamos tantas luces como sombras... e moitas engurras.
03 ago 2018 . Actualizado ás 15:54 h.Os músicos ingleses adoitan ser vítimas ao chegar a certa idade dun fenómeno que poderiamos chamar o mal da avoa Pauline e cuxo máximo expoñente talvez sexa Paul McCartney. E é que cos anos pónselles cara de señora inglesa, de maneira que aos que no seu momento foron aguerridos roqueros, se lles pos un sombrerito cunha flor, están exactos á raíña de Inglaterra en Ascott. Anda pola rede un meme no que se ve a Ron Wood e Paul Weller xuntos sobre un texto que pide axuda para esas dúas desvalidas avoíñas. O principal candidato a padecer este curioso mal, con todo, librouse milagrosamente dos seus devastadores efectos. Mick Jagger, cos 75 anos recentemente cumpridos o pasado 26 de xullo, é probablemente o músico que leve con maior dignidade as marcas do tempo de toda a súa xeración. E iso que polo seu histrionismo e por eses trazos tan seus apuntaba xeitos.
O que non soubo soportar tan ben o cantante dos Rolling Stones é a súa propia lenda. Dalgún xeito, o ídolo de masas foise escurecendo co tempo e deixou de caer simpático. Cuesta entender os motivos polos cales o tipo máis molón da historia do rock rematou por converterse cos anos nun dos viláns da industria musical ou, polo menos, en alguén a quen dalgún xeito dá gustito odiar. Poida que sexa por contraposición ao seu irmán de correrías musicais, Keith Richards. O guitarrista si chegou a ser a máis nítida representación do que é o rock and roll. Hallas ingeniado, en primeiro lugar, para non morrer a pesar de merecelo máis que ninguén no mundo. E doutra banda logrou convencer o universo enteiro de que el é o tío máis auténtico que deixou a cultura popular do século XX. É imposible non querer a este vello chalado. E fronte a isto, Mick é o usurero que se move só para engrosar as súas avultadas finanzas, non pola súa paixón polo blues. Canto hai de certo nestas posturas tan maniqueas é algo que só os protagonistas saben.
O que si que é certo é que este enfrontamento amigable que manteñen os glimmer twins non sempre tivo un carácter tan agre. Este duelo entre ambos os músicos, que vai gañando Richards por goleada, é algo relativamente recente, entendido isto en termos temporais dos Stones. Segundo recolle Victor Bockris na súa Biografía Desautorizada de Keith Richards, o que foi xestor de xira da banda nos primeiros anos setenta, Peter Rudge, aseguraba que, por aquel entón, « estou seguro de que Mick morrería por Keith, e creo que Keith morrería por Mick». Ata aí chegaba a complicidade entre ambos nunha das épocas máis convulsas das súas vidas, marcada pola persecución que sufrían por parte da policía nas aduanas de todo o mundo, a do fisco do seu país e os batifondos de saias dentro do grupo.
Hai quen cita a orixe destes desencontros na rodaxe da película Performance, na que Mick Jagger tivo ao parecer algo máis que escenas amorosas con Anita Pallenberg, a bellísima noiva de Richards. Pero o propio guitarrista citaría a década dos oitenta -cando Jagger quixo lanzar a súa carreira en solitario e relacionábase co máis selecto da jet set británica- como a época na que «Mick empezou a resultar insoportable». Así o di no inicio dun dos capítulos de Life , a autobiografía que levantou bochas entre ambos e na que chamaba ao cantante Brenda e facía explícitas alusións ao escaso tamaño do seu membro viril. Que quedou a gusto, imos. Tras a publicación deste libro, Keith tivo que pedir desculpas publicamente a Mick antes de empezar ao xira de 50.º aniversario da banda.
Ese Mick sereno, o home de negocios grazas ao cal as contas do resto dos Stones seguen crecendo e que ah rematado sendo nomeado cabaleiro do Imperio Británico pouco ten que ver co vándalo que simbolizou a rebeldía en estado puro alá polos sesenta e setenta. Talvez fose o concerto de Altamont, no que os Anxos do Inferno que se ocupaban da seguridade do mesmo mataron a un mozo, o punto de inflexión na vida do cantante. Acabáronse por esa época as drogas e xurdiu o economista e o tipo responsable que colleu as rendas dos Rolling Stones e velou polos intereses da marca, cousa que segue facendo.
Pero hai algo que hai que recoñecerlle a Mick Jagger, e é que, á marxe de que hai anos que non atopa un perruqueiro que lle colla o punto, o tío está de medo. O seu traballo cústalle, que andan roldando por Internet unhas imaxes coas rutinas de adestramento ás que se somete diariamente e non están estas ao alcance da maioría dos mortais que teñen a metade de anos que el.
Ten oito fillos recoñecidos das súas relacións con Marsha Hunt, Bianca Jagger, Jerry Hall, Luciana Giménez e a bailarina Melanie Hamrick, esta última, nai de Deveraux, o último vástago do cantante que ten pouco máis dun ano. O último, por agora. Porque tal e como están as cousas todo parece indicar que temos Mick Jagger para longo. Veremos o que aguanta Keith.