Javier Godino: «Custoume tempo limpar o rastro do asasino da miña cara»

VIRGINIA MADRID

FUGAS

Foi Colate no musical «Hoxe non me podo levantar» e interpretou ao escritor Benito Pérez Galdós, pero todos lle lembramos por meterse na pel do psicópata de «O segredos dos seus ollos», película que conseguiu o óscar ao mellor filme de fala non inglesa

30 jul 2018 . Actualizado ás 07:49 h.

A súa voz soa afable e próxima e a súa mirada é profunda e un tanto misteriosa. Lonxe queda aquel rictus perverso e hierático co que nos xeou sangreina interpretando ao psicópata Isidoro Gómez no segredo dos seus ollos. Porque Javier Godino (Madrid, 1978) pouco ten que ver con este personaxe que caeu de rebote. «Foi un agasallo inesperado. Fixen unha proba, gusteille a Campanella e en tres días xa estaba en Arxentina. Sin duda, é un dos roles que marcaron a miña carreira». Un agasallo que ademais incluía o premio gordo, porque O segredo dos seus ollos levou o óscar á mellor película estranxeira: «O meu soño infantil feito realidade. Foi incrible. Sempre penso que un trocito dese óscar é meu e a satisfacción é enorme».

-Estás no teatro con óbraa «Boneca de porcelana». Como é traballar man a man con Pepe Sancristán? Impón?

-Unha sorte tremenda e unha aprendizaxe constante. Compartir o escenario con Pepe, durante estes dous anos longos que levamos coa obra, está sendo unha experiencia incrible. Ademais, todo o mundo lle quere e respéctalle, ten unha sabedoría marabillosa e a súa traxectoria é envexable. Sinto unha profunda admiración por el.

-Bo, Sancristán tamén encomiou o teu traballo. De feito, foi el quen che elixiu para darlle a réplica nesta obra.

-Si. Xa traballaramos xuntos na obra O tolo dos balcóns e cando xurdiu o proxecto de pór en marcha Boneca de porcelana foi Pepe quen me elixiu para estar man a man sobre as táboas. Imaxínache, é un orgullo inmenso. Unha satisfacción tremenda.

-Que ten o teatro que a todos os actores vos enfeitiza? Prestixio, recoñecemento de crítica e público, o subidón do directo ou que se traballa sen rede?

-O teatro é fermoso e máxico por esa relación que se mantén co público. Amo o teatro e non o vou a deixar xamais, pero tamén é sacrificado. Non está tan valorado como o audiovisual, pero che curte como actor e enriquéceche moito como persoa. Pero confésoche que, aínda que agora estou feliz, cando acabe coa obra, non teño nada máis. E non ter traballo dá moita vertixe.

-Actor, cantante e director. Case nada. Algo máis?

-¡Ja, ja, ja! Fascínanme as tres facetas. Cantar é a miña paixón, actuar é o meu soño infantil e a través da dramaturgia convértome nun detective das letras e os textos. Por que teño que elixir?

-Con todo, ti ías para xornalista, verdade?

-Si. Empecei Xornalismo e en terceiro deixeino. Pareceume tan decepcionante para min que non lle vin sentido continuar coa carreira.

-Pero todo cambiou co musical «Hoxe non me podo levantar» no que interpretaches a Colate.

-É que me cambiou a vida. Deume independencia, interpretei a Colate, un personaxe marabilloso, que foi moi valorado, porque era a primeira vez que se abordaba a historia dun mozo enganchado á heroína que rematou suicidándose. Foi un agasallo. Ademais, coñecín a un grupo de compañeiros extraordinarios como Inma Cuesta e Adrián Lastra, entre outros, e vivín por primeira vez o éxito.

-E o outro agasallo foi interpretar ao inesquecible asasino Isidoro Gómez en «O segredo dos seus ollos»? Como che chegou este personaxe?

-Foi outro agasallo da vida inesperado. Foi de rebote. Caeu o actor que estaba previsto que interpretase a Isidoro Gómez e puxéronse a buscar como tolos a outro actor español, polo tema de que a película é unha coprodución. Fixen un casting con sete actores aquí en Madrid e despois realicei unha proba. Saín contento, deume boa impresión. Recordo que me fun ao cine para desconectar e cando saín decateime de que Campanella seleccionoume. Esa noite linme o guion de vez. Estaba entre emocionado e impresionado pola responsabilidade. Tres días despois collín un avión rumbo a Arxentina. Sin duda, é un dos personaxes que marcaron a miña carreira.

-Como se constrúe un personaxe como o de Isidoro Gómez? Onde buscaches como actor para encarnar o mal con maiúsculas?

-É complicado de explicar. Permitinme o luxo de baixar ao Hades para recoller o peor de min e introducinme no mundo fantasioso e neurótico deste home. Para min, o principal era que se trataba dun home locamente namorado. Traballei nesa idea de amor tan absoluto e obsesivo que mesmo che pode levar a destruír aquilo que amas. Tamén, en momentos de dúbida, contei coa axuda telefónica dun dos meus mestres, Juan Carlos Corazza.

-E como foi estar de súpeto dándolle a réplica a Ricardo Darín ou Soledad Villamil? Como son eles en plena rodaxe?

-Recordo que o día que rodamos a secuencia do interrogatorio, pola mañá, achegóuseme Soledad e díxome de súpeto: «Oe, ti vas seguir mirándome así todo o día?», e quedei pálido… ¡Eu nin era consciente de que a estaba mirando! Pero é que ela é marabillosa, moi metódica e traballadora, chega ao set cos deberes feitos. En canto a Darín, ten unha facilidade absoluta para entrar e saír do personaxe, e sempre está de bo rolo, creando moi bo ambiente, contando chistes. Foi unha experiencia alucinante.

-E non só a túa interpretación foi moi encomiada pola crítica, senón que ademais «O segredo dos seus ollos» gañou o óscar á mellor película estranxeira.

-O meu soño infantil feito realidade. Foi incrible. Fíxache, sempre me arrepentirei de non haber ir á cerimonia, pero sempre penso que un trocito dese óscar é meu e a satisfacción é enorme.

-E hai vida despois do óscar?

-Si e non. Foi un agasallo marabilloso, pero tamén ten un pouco de veleno, porque todo o que fixen despois eran personaxes de psicópata ou asasino. Eu interpretei a Isidoro Gómez, pero eu non son el. Custoume un tempo limpar o rastro de Isidoro da miña cara.

-Outro título que sorprende da túa traxectoria é «A lista», onde rodaches con Hugh Jackman e Ewan McGregor.

-Foi outra experiencia fantástica, outro agasallo dos bos. Tamén cheguei por un casting. A través do meu representante chamáronnos a varios actores que falabamos inglés. Fixen unha proba e seleccionáronme. Non mo podía crer. A primeira vez que ía a Nova York e ía rodar con dúas actorazos.

-Impresiona verse fronte a fronte con Hugh Jackman?

-Si. De feito, púxenme un pouco nervioso. Con todo, el é encantador, un tipo bastante próximo e simpático, un sedutor por natureza. Suxerinlle que repasásemos o texto e aceptou sen problema. Foi xenial.

-Traballar con actores da talla como Ricardo Darín, Ewan McGregor ou Vigo Mortensen deixa pegada?

-Si, claro. Procuro aprender ao máximo desas experiencias, pero logo hai que relativizarlo, porque iso pasa e hai que seguir adiante e non sempre é sinxelo neste oficio.

-Iso soa un pouco decepcionante. Non crees?

-Soa frustrante, porque aínda que se valora o meu traballo, non me chaman os grandes como Monzón, Amenábar ou Almodóvar e é un pouco decepcionante e triste.

-Cara a onde enfocas agora a túa carreira? Cal é o teu obxectivo?

-Facer cine. Estou a desexar que me chamen para facer algo interesante na gran pantalla.

-Gozas?

-Pasando tempo coa miña familia, quedando cos meus amigos, indo ao cine e lendo.

-A que series estás enganchado?

-Está a gustarme moito A casa de papel, fascinoume A dous metros baixo terra e a interpretación do protagonista de Breaking Bad é sensacional.

-Algo pendente?

-¡Claro! Sobre todo dirixir cine.

-O mellor da vida é?

-Estar en paz co que fago, seguir tendo ilusión e non sentirme só.