O primeiro libro de Rob Sheffield é unha recompilación xigantesca de cancións e instantes que reter na memoria, revividos con tenrura e humor
27 jul 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Cintas gravadas: son indisociables da memoria sentimental de varias xeracións de afeccionados á música. Permitíanlle a un facer súas esas voces que admirabamos, dándolles un novo sentido, persoal, para cada ocasión. Había cintas con que imaxinarnos produtores ou disyoqueis, orgullosos do noso criterio para secuenciar cancións; para presumir ante outras das xoias ocultas na nosa colección de vinilos; para ampliar horizontes duplicando as cintas que amigos emigrantes traían nas vacacións de verán; e, sobre todo, para acompañarnos no camiño do amor: cintas para conquistar, para celebrar xuntos o namoramento, para consolarnos na ruptura ou para facerlle saber a quen nos deixou o que sentimos pero nunca nos atreveremos a dicir, aínda que esa cinta tampouco chegaremos a enviala e tarde ou cedo gravaremos outra cousa por amais . Existía, ademais, un compoñente artesanal -o minutado para que coubese enteiro o último tema de cada cara- debuxar ou recortar unha portada que está ausente dunha lista de reprodución de Spotify: comparalos é como beber un bo viño en copa de cristal de Bohemia ou en vaso de plástico.
Rob Sheffield (Boston, 1966) é un dos nosos. Vives nas cintas que me gravaches foi o primeiro libro deste xornalista musical que logo publicou outros títulos tan xeniais como Falando con mozas sobre Duran Duran: a misión dun mozo en pos do amor e un peiteado máis molón. O narrador repasa unha vida desde a infancia en paralelo aos seus gustos musicais: As cintas son como os miliarios do camiño, sinalando fitos e novos territorios, ou retratos virados a xiba de quen eramos nun determinado lugar e momento pola música que escoitabamos.
Tras un preámbulo sobre os seus descubrimentos musicais de infancia e o papel que as cancións desempeñaron na crucial adolescencia, Sheffield se zambulle nunha desas relacións que nun só segundo sacódenche todo o corpo e o cerebro intúe que xa nada vai ser o mesmo. Renée Crist é a auténtica heroína do libro, unha moza que destila vida por todos os poros. Un motivo polo que a súa morte aínda é máis dolorosa. Vives nas cintas que me gravaches é esa xigantesca compilación -que se alimenta das que se fixeron mentres durou a súa relación e matrimonio- coa que o narrador levanta un memento mori á súa amada, unha celebración da vitalidade a través do recordo que queda tras a morte, por paradoxal que pareza. Este Rob é primo carnal do outro Rob -Fleming, o protagonista de Alta fidelidade de Nick Hornby- pero, a diferenza del, a súa tristeza non nace de escoitar pop para lamerse as feridas, senón que provén da xenuína dor da perda, matizada coa constatación do paso do tempo. Algo que lle permite destilar un humor nada sarcástico, senón cómplice e empático co lector, que debería devorar este libro como un refrán pegadizo. Porque o seu outra gran baza é o seu gusto impecable: Como non renderse ante quen proclama a Big Star e Pavement como os seus grupos favoritos?