Os madrileños hanse levantado como unha das formacións roqueras máis exitosas do país. Triunfaron nas nosas fronteiras e creado un auténtico fenómeno fan en Latinoamérica grazas á súa proximidade e a súa mestura de xéneros
21 jul 2018 . Actualizado ás 21:49 h.Con Mägo de Oz ocorre que boa parte dos roqueros novos de hoxe en día débenlle máis dun saúdo. Conseguiron enganchar a unha nova xeración española ao rock e ao heavy en castelán, e fixérono cunha mestura inusual no seu momento que mesturaba a música celta coa distorsión das guitarras. Foi un éxito sen parangón. Mohamed, violinista da banda, foi en boa parte responsable daquilo.
-De novo en Galicia. Recordo que durante anos moitos pensaron que eran de por aquí.
-[Ri] É que ao meter o violín no grupo a influencia celta aparece e simulaba que un tiña que ser bretón ou irlandés para facelo, pero aquí xa había moita música celta. Galicia é como tocar en casa, todo o que fagamos aquí é paz e felicidade.
-Que un grupo acade trinta anos e continúe enchendo xa é un luxo, pero vostedes é que triunfaron por partida dobre. Primeiro aquí a finais dos noventa, e logo en Latinoamérica. Como se consegue?
-A verdade é que agora debemos ter máis público alí que aquí. Os principios americanos foron moi difíciles, sabes? Empezamos a tocar en barrios moi humildes, nos que chegabas alí e chamábanche conquistador, blanquito... De todo. Tirábannos pedras. Por aquel entón o noso xestor dicíanos: «Aguantade un pouco que vos acabarán entendendo». Aguantamos ata catro anos así. Moi duro. Pero si, apreciouno. Entramos desde abaixo, pasando moito tempo coa xente, facendo firmas de discos de nove horas, as que fixesen falta. Como iamos estar só hora e media se hai xente que ata dorme alí para coller sitio? Sempre tivemos a filosofía de que se ti estás aquí, nós tamén. Custou moito triunfar en América. E agora manterse, claro.
-Deron algún birlo hai pouco para 40.000 persoas. Que tolemia, e máis despois de tres décadas tocando.
-[Ri] Achácoo ao traballo. Con non estar apartados nin estar á marxe da realidade. Moitas horas de traballo. Presupónselle bonito, pero isto require moito esforzo. Eu vin crecer aos meus fillos por Skype.
-Mägo sobreviviu a cambios de formación notorios, como foi a de José Andrea, o seu cantante. E o segredo?
-Sempre habemos ir de cara e contamos á xente os nosos problemas. Neste grupo hai que estar a matar, xa que tes unha responsabilidade para con todo o mundo. É alucinante tocar para xente que che di que lle salvaches a vida coa túa música.