«Os punks adoraban ás Ronettes pola nosa actitude»

FUGAS

.

A líder das Ronettes soubo sobrevivir ao mesmísimo Phil Spector e manter unha envexable carreira a base de discos soberbios, como o recente «English heart»

15 jun 2018 . Actualizado ás 13:12 h.

Aínda no caso de que só gravase en toda a súa vida Be my baby, Ronnie Spector xa tería pasado á historia do rock con letras maiúsculas. Pero a isto hai que sumarlle un repertorio sen desperdicio a cargo de as Ronettes, aínda que para iso tivese que sufrir a tiranía de Phil Spector máis que ninguén, e uns discos de madurez nos que devolve á xeración punk todo o cariño que sempre lle profesou. Unha sobrevivente da historia do pop que recala en Santiago, dentro do ciclo Galicia Importa. Oportunidade única de ver en vivo a unha lenda: «Non teño nin idea do que agardades. Eu limítome a facer unha cousa, unha única cousa, que é... ¡cantar rock and roll!», asegura.

-Como escolleu as versións do seu último disco, English heart?

-As Ronettes fomos a Inglaterra en xaneiro de 1964, así que me atopei xusto no medio da invasión pop británica. Foi unha época máxica, Inglaterra non paraba de moverse. De aí saquei a inspiración para English heart. A primeira noite que estivemos en Londres os Beatles deron unha festa para nós e os Rolling Stones foron os nosos teloneiros nesa xira. Escoller as cancións que quería versionar foi algo complicado, porque hai demasiadas cancións marabillosas daquel período. Así que gravei as que teñen algún significado especial para o meu e as que cría que podía facer miñas.

-Soa raro que vostede, toda unha icona da música americana, cante un repertorio de cancións inglesas. Influíronlle aqueles grupos?

-Máis que nada é que eran bos amigos cos que fixemos varias xiras, como os Kinks, os Beatles, os Yardbirds... ¡E foi moi divertido! A única persoa que realmente me influíu foi Frankie Lymon. ¡Pero adoro cantar esas cancións inglesas!

-Con todo a música das Ronettes si que influíu a moitos grupos de distintos estilos, empezando polas bandas punk americanas.

-Creo que a razón pola que os punks adoraban ás Ronettes era pola actitude e o feito de que eramos outsiders, iamos por libre e eramos diferentes. Había un elemento salvaxe nas Ronettes que se trasladaba ao escenario en forma de enerxía e excitación.

-Ha versionado a Johnny Thunders, cantou con Patti Smith... Séntese identificada coa xeración punk neoiorquina do CBGB's?

-Tanto Johnny como Patti eran fans meus. Cando regresei á música nos setenta acolléronme. Refírome á escena punk en xeral, e iso é algo que nunca cheguei a entender do todo. Patti invitoume a subirme ao escenario do CBGB's a cantar con ela. Ao final mantiven moita relación con moitas daquela escena, pero foi porque me mostraron sempre moito amor.

-Que veremos no concerto?

-Á xente estalle encantando. As miñas mozas saben moverse e saben cantar. E os meus mozos saben o que eu quero oír, así que a cousa funciona.

-Que lle parece a escena musical actual? Son bos tempos para o rock and roll?

-A min gústame facer música, pero non tanto escoitala. De todos os xeitos, non creo que sexa un bo momento para a música, de entrada porque a música non parece ser tan importante como o foi. A xente está aquí hoxe e mañá xa se han ir, como di a canción. Eu gravei o meu primeiro disco en 1961, ¡e aquí estou aínda, rockeando, porque amo o que fago! Nin vexo nin sinto paixón na maioría da música que se fai hoxe en día. Claro que é só a miña opinión.

-E que opina do papel da muller na música? Cre que está a cambiar, como en Hollywood?

-Algo cambiou. Alégrome polas mulleres que se meten agora na música, porque non terán que enfrontarse a todos os obstáculos cos que eu me atopei cando empecei. Iso é positivo, pero agardo que a cousa continúe mellorando. O mundo é mellor cando todos son tratados con respecto, e isto inclúe, por suposto, ás artistas.