Belén López descobre ao gran público a súa faceta de cantante cun disco persoal e agradable, con palabras para o amor ou a culpa, pero tamén para a crítica social.
15 jun 2018 . Actualizado ás 11:34 h.Arroupada por amigos e artistas, a actriz Belén López acaba de publicar o seu primeiro disco. É, en certo xeito, unha novidade para os seus seguidores, pero non tanto para os seus achegados, que coñecían a súa afección polo canto e a música. Unha liberación artística na que Belén se deixa levar e quítase esa espinita que levaba cravada. Chámase Desconcerto, e conta moito dela, pero tamén doutros.
-A pregunta é inevitable. Por que agora? Por que Belén López decide que é o momento de sacar un disco?
-É unha necesidade coa que levaba moitísimo tempo pero foi agora cando se aliñaron todos os astros. Aprecieron os hados e as fadas madriñas e... despois de moitísimo esforzo saíu Desconcerto. Son uns temas que falan de min, das miñas sensacións, dos meus medos, dos meus intereses; e agora ven a luz.
-E que máis van atopar de ti nel?
-Fíxache, eu nunca quixen gravar un disco, senón máis ben crear un espectáculo musical , e a miña necesidade era expresarme sobre as táboas pero a unión con Añil Fernández ?o seu produtor? deume todas esas armas que me serviron para defenderme.
-É «Añil» o que che anima a facer o disco entón?
-É o que me di que hai que facelo, que hai que gravalo en directo e que ten que quedar para a posteridade. É un proxecto a lume lento, feito con calma, en casa, e con mimo, moi á antiga. Por iso tamén as colaboracións, foron chegando e cantando onde quixeron.
-As colaboracións son de alto «standing»: Rosario, Vicente Amigo, Inma Cuesta , Antonio Carmona... É unha sorte comprobar que xorden da amizade e non só do típico movemento comercial, aínda que tamén axude.
-Nin moitísimo menos. Imaxínache. Xa dubidaba en facer un disco, como para facer un de colaboracións. Fóronse dando as circustancias dun xeito moi natural. Ocorreron cousas máxicas. Eu nunca pensei que ía cantar un tema con Rosario. Nunca, non puiden nin soñalo.
-Aínda lla ve nerviosa ao lembralo.
-(Ri) A verdade é que si.
-Comunicoulle algún compañeiro de profesión a súa sorpresa ao vela agora sacar un disco?
-Bo, igual hai algún que non o sabía, pero eu toquei durante moitísimos anos, aínda que agora xusto estivese sen banda. Estiven en varios grupos con actuacións regulares cada semana.
-Os comentarios son moi positivos.
-E eu agradézoos moitísimo. É que foi como un parto ?ri?. Encántame ver que á xente lle gusta. É unha alegría continua. Estou moi satisfeita coa resposta do público e de todo o que me transmiten.
-Ademais mostra tamén certo compromiso social, como en «Refuxio», na que fala da difícil situación dos que tratan de salvarse fuxindo do seu país.
-É que é necesario. Temos o deber, como artistas, de facer pensar ás persoas. Hai que espertar conciencia, para algo estamos aquí, se non, para que?
-É un disco moi persoal. Moi a través dos seus ollos, podería dicirse.
-Si, falo das cousas que sinto pero despois de tratar tamén na pel de moitas persoas. Somos tan parecidos... Sentímonos identificados por iso, e toco temas universais como a culpa, a responsabilidade, o amor, ou o agradecemento. Creo que por iso lle chegou ao público, porque son lugares comúns nos que nos atopamos e que compartimos ao longo da nosa vida.