Un festival para gozar o camiño

FUGAS

cedida

Facía tempo que o Monte do Gozo non albergaba un festival musical en condicións. O Son do Camiño chega os días 28, 29 e 30 para solucionar esta carencia para satisfacción dos 28.000 peregrinos que se darán alí cita

12 jun 2018 . Actualizado ás 14:19 h.

Aínda que se supón que o nome de Monte do Gozo vénlle a este outeiro pola felicidade que sente o peregrino ao divisar desde ela por primeira vez o seu destino, a catedral de Santiago, o certo é que hai uns cantos miles de peculiares peregrinos que lle dan un significado ben distinto. Aqueles que viron neste enclave privilexiado a Bruce Springsteen (dúas veces), aos Rolling Stones, a Iggy Pop ou a Lou Reed poida que teñan un concepto do que é este gozo un tanto alterado.

Fai xa demasiados anos que non pisamos os devotos do rock o monte do Gozo, motivo polo que o anuncio dun festival como O Son do Camiño provocou unha excitación tal, unha éxtase colectiva, que a primeira quenda de abonos para os tres días que se puxeron á venda despachouse antes mesmo de que aos compradores lles dese tempo a ler enteiro o cartel e decatarse de que artistas viñan. Daba igual, había ganas de festival Xacobeo. E aínda que o ano santo non cae ata o 2021, máis vale ir quentando motores desde agora

A alegría multiplicouse cando, xa coa entrada asegurada -ou agardando impacientes a que saíse a segunda remesa á venda- os peregrinos do rock analizaban a listaxe de grupos que conforman o cartel. Imposible non entusiasmarse cun programa tan completo como ecléctico, no que bandas de culto comparten escenario (escenarios, mellor devandito, xa que son dous) con líderes de vendas obedecendo un único criterio na selección de artistas: que haxa nivel. E carallo se o hai: obxectivo cumprido.

Sería bastante complicado intentar facer un repaso de toda a colección de figuras que pasarán polo Monte do Gozo os días 28, 29 e 30 deste mes. En total son 36 bandas divididas en dous escenarios as que atronarán sen descanso á audiencia cada día desde a hora da sesta ata a madrugada. De entrada temos unha nutrida representación do talento autóctono, con propostas que van desde a frescura xuvenil de Furious Monkey House ata as densas atmosferas de Triángulo de Amor Bizarro, ou desde a efectiva sinxeleza de True Mountains ás detallistas composicións de Eladio e os Seres Queridos; vellos coñecidos como Novidades Carminha e destacada presenza feminina con Agoraphobia e as contundentes Bala, por citar tan só a algúns dos grupos galegos.

De aí, á representación nacional para todos os gustos, porque xa me dirán que ten que ver Carlos Sadness coa M.Ou.D.A., ou a portentosa voz de Nina, cantante de Morgan, cos versos de C. Tangana. O devandito, hai para todos.

E, por suposto, o apartado internacional, empezando polos nosos veciños The Gift ou pola complexa pero efectiva proposta dos suecos Mando Diao. O festival daranos a oportunidade, por fin, de ver por primeira vez en Galicia a The Killers, un dos grupos que definiron no seu momento por onde ía moverse o rock no século XXI e que continúan marcando o camiño co seu último disco, Wonderful Wonderful. Caso semellante ao dos escoceses Franz Ferdinand, que acaban de sacar Always ascending, álbum de título máis que acertado que lles colocou de novo na cabeza de calquera festival de verán que se prece. E, por suposto, Lenny Kravitz, unha aposta segura, unha besta da escena que se mete ao público no peto coa sensación de estar ante alguén que naceu para isto, algo que vivimos no ano 2012 no Coliseo da Coruña, onde 8.000 espectadores rendéronse sen condición ao saber facer do que entón xa se definía como un roquero veterano, aínda que pareza que non pasou nin un día por el desde principios dos noventa. O Jamiroquai, que nos tiña castigados sen bailar desde principios desta década e que rompeu o seu silencio discográfico co marabilloso Automaton. E atención aos fins de festa, coa descarga electrónica centroeuropea do belga Lost Frequencies, e os holandeses Don Diaño e Martin Garrix. Como para irse á cama cedo.

Isto é o que temos neste arranque do Xacobeo 2021, marabilloso banquete a pesar do cal continuamos salivando ao pensar o que nos poden deparar os próximos tres anos. Quedan moitos grupos no tinteiro, pero case mellor descubrilos por un mesmo nun evento que será a primeira experiencia festivalera para uns cantos e que rexuvenecerá a outros moitos veteranos con ganas de festa ao compartir o espazo de acampada e esparexemento con xeracións de novos roqueros. Porque isto do festival non é só gozar da música. Iso é só a escusa para unha experiencia absolutamente gozosa.