Ou guitarrista ferrolán volve tocar na súa casa cun disco cargado de crítica social e notas afiadas. Un exercicio de rock e blues a partes iguais, que bebe nas súas letras do día a día. Hoxe actúa non Teatro Jofrre ás 21.00
01 jun 2018 . Actualizado ás 10:22 h.Víctor Aneiros é ese guitarrista que cando colle unha Stratocaster o resto da habitación cádrase en posición, esperando que ataque a primeira nota. Un músico desta terra coma poucos, apaixonado do rock e do blues, bebedor desas melodías atemporais. Hoxe xoga en casa, nas táboas do Teatro Jofre de Ferrol, co seu primeiro disco en castelán Un estraño entre a multitude.
-Cantaban os Rolling Stones iso de «It’s only rock ‘n’ roll but I like it». Co blues pasa algo parecido. Sempre está aí.
-Penso que o blues lle gusta a todo o mundo. Se te fixas no cine, por exemplo; sempre que un tipo entra nun bar está soando blues e a xente comeza a darlle o pé. Entra moi ben polo oído. Non falla.
-Pode ser que os galegos teñamos, ademais, facilidade para entender a súa temática?
-O blues xa hai moito que non ten fronteiras. Penso en Robert Johnson, un dos máis grandes escritores da cultura blues americana. Aquí en Galiza, bastantes anos antes, apareceu unha señora que se chamaba Rosalía de Castro e que falaba das mesmas cousas que cantou este home tempo despois. O desarraigo, a emigración... Salvando as distancias, as problemáticas que sufrimos son moi parecidas. Evidentemente non recollíamos algodón pero, fronte a unha cultura diferente, compartimos certas cousas.
-Falando de precursores. Moitos din que vostede é o do blues en galego. Que lle parece iso?
-Eu agradézoo, ás veces chámanme bluesman, pero recoñezo que me poño colorado. Non me considero. Crecín escoitando a Rory Gallagher, a Eric Clapton, Johnny Winter e pásame un pouco o mesmo ca eles, que teñen unha educación arraigada no blues, pero non son músicos pura sangue so xénero. Gústame que a xente mo diga, pero para min o blues é un medio, non un fin.
-No seu novo disco bebe moito do que lle rodea, da actualidade, incluso da súa cidade.
-Ten moito de Ferrol pero podería ser extrapolable a calquera cidade que padecese unha crise similar: Vigo, Xixón... Fixen un disco sen présa, tranquilo, e saíron estas cancións. Sorprendeume a súa recepción, sobre todo polas letras. Eu non me considero un letrista, son guitarrista.
-Debe ser bonito autodescubrir nun mesmo unha capacidade despois de tantos anos de carreira, ver que tamén podes facer as túas letras, e facelo ben.
-Todo o mundo está a destacar as letras, e nunca antes mo dixeran. Tamén é certo que nos tempos que vivimos non é tan difícil facer letras [ri]. Se colles hoxe en día a prensa as letras saen soas. Foi o que me pasou a min. Desgraciadamente. A música, e non só o rock, debe reclamar de novo ese elemento de denuncia.
-Din que a guitarra está en perigo de extinción. É posible?
-Poderán desaparecer as fábricas e algunhas marcas, pero os guitarristas non. Hai novos estilos. Eu crieime coa música de entre o 68 e o 75, e os rapaces de agora ao mellor buscan outras cousas, pero sempre haberá rapaces tocando a guitarra. Ao mellor non fan rock, e fan outras cousas; pero o problema das marcas está nas fábricas.