Solteiras e fabulosas. Signo de exclamación. Dúas décadas despois, a mensaxe dunha serie que revolucionou a televisión merece unha revisión. Porque se antes queriamos ser Carrie, hoxe queremos ser Miranda
20 may 2018 . Actualizado ás 01:19 h.Es Carrie ou es Miranda? Durante os últimos 20 anos, mulleres de todo o mundo entenderon esta pregunta sen necesidade de máis explicacións. En series como Girls, algunhas das mozas utilizaban os personaxes de Sexo en Nova York como exemplos para definirse. Unha podía ser como Charlotte nalgunhas cousas con algúns sorprendentes toques de Samantha. Ou ser Miranda de arriba a abaixo, ou soñar con ser Carrie. Porque hai 20 anos Sexo en Nova York chegou para cambiar a percepción das mulleres na industria da televisión. E fíxoo cunha mensaxe fresca, divertido, tremendamente contraditorio e discutible, pero moi claro: unha historia de mulleres falando das súas cousas non só podía triunfar. Podía converterse nunha icona. E nunha sociedade machista que cada pouco solta a perla de que as mulleres, en realidade, non somos tan amigas, Sexo en Nova York lembrou que si. O somos. E que esa amizade pode ser unha roca. Porque quizais as amigas sexan o verdadeiro amor da túa vida.
As MOZAS, HOXE
Que queda daquela pequena revolución, dúas décadas despois? O seu protagonista principal, Sarah Jessica Parker (Carrie), devorada polo personaxe, hoxe deseña zapatos, e volveu a un relativo éxito na television con Divorce . Segue envolvida nunha polémica coa súa compañeira Kim Cattrall (Samantha). Se durante anos a súa mala relación foi un segredo a voces, a morte do irmán de Cattrall provocou un estalido no que esta deixou claro que Parker non era a súa amiga. Kristin Davis (Charlotte) non conseguiu relanzar a súa carreira e dedícase a causas benéficas. E Cynthia Nixon (Miranda) non só logrou o recoñecemento da profesión, sobre todo no teatro, senón que quere ser a próxima gobernadora de Nova York.
ESTEREOTIPOS... O No
Capítulo piloto. Benvidos ao final da inocencia. Tras un arranque espectacular, definiranse catro ideas de muller. Carrie Bradshaw, columnista, escribe sobre sexo, vive nun marabilloso piso de renda antiga, gasta o que non ten en zapatos de Manolo Blahnik e busca o Amor con maiúsculas. Charlotte York, a nena ben, puritana, clásica e á caza do marido perfecto para compartir unha perfecta vida no perfecto piso do Upper East Side. Miranda Hobbes, avogada, cínica, intelixente e desencantada do amor romántico. Samantha Jones, relacións públicas de éxito, sexualmente hiperactiva, aberta.
Clixés? Todos. Pero a medida que avanza a serie, cada unha delas acabará dándose de bruzos con todo o que non é, e rirase das súas contradicións. Ese é un dos seus grandes logros. Outro, sin duda, deixar claro que as mulleres non só temos sexo, senón que tamén falamos del sen connotacións negativas. E con todo, carga cunha contradición: por que unha serie que por primeira vez mostraba a mulleres solteiras, sexualmente activas, con boas carreiras, ao final preséntaas perseguindo a un príncipe azul. Por que se puxeramos o signo de exclamación detrás do «solteira e fabulosa», acabamos coa sensación de que a serie o cambiou por unha interrogación?
A mensaxe foise pervirtiendo a medida que a serie avanzaba, e sobre todo coas dúas prescindibles películas, un canto ao consumismo en plena crise económica que non podía funcionar. Hoxe todo é distinto, e por iso xa ninguén quere ser Carrie, que sempre foi un pouco cargante. Agora queremos ser Miranda, e non nos estraña que teña entrado en política. Xa o sabiamos hai 20 anos. Miranda for president.