Unha viaxe a Nashville inspirou á australiana para darlle un toque country a «Golden», o seu novo disco. Trátase dun son explorado hai anos con éxito por Taylor Swift
19 abr 2018 . Actualizado ás 11:26 h.Cando no 2001 Kylie Minogue consagrouse como a pop-star definitiva cantando I Can't Get Out Of My Head creouse unha cima insuperable. Ese pop branco e de cabelos louros, bailable e para todos os públicos, acadou nesa peza unha expresión plástica irresistible e unha perfección equiparable ao que no seu momento foi o Be My Baby de The Ronettes ou o Dancing Queen de Abba. Desde entón, ninguén a puido sequera rozar. Houbo que agardar ao 2014, cando Taylor Swift editou 1989 para atopar algo equiparable. Si, cancións como Shake It Off ou Blank Space posuían ese mesmo brillo de diamante. E, en certo xeito, constatábase que a americana ocupaba o seu lugar.
Por iso resulta curioso o xiro dado por Kylie Minogue en Golden . A artista acudiu no 2017 a Nashville e deixouse empapar da súa fragrancia country. Igual que lle ocorreu a Justin Timberlake con The Woods respecto ao folk, nesa escapada sonora a australiana atopou un modo de non repetirse sen saírse moito do seu estilo. Ela mesmo dio. Non é Dolly Parton. Máis ben é Dolly Parton baixo a bóla de espellos cegada polos xogos de luces. A cuestión é que, se tiramos do fío de Taylor Swift e imos ao seu pasado, chegamos a algo similar nos seus inicios: un pop luminoso e almibarado bañado de country .
Aventurarse en afirmar se aí radica a inspiración do xiro sería dar forza motriz a unha posible coincidencia. Pero, neses niveis da industria pop, de cando en cando dáse unha puntada sen fío e examínase á competencia constantemente. Sexa o que sexa, o xa 14.º álbum de Kylie Minogue non pasará á historia dos seus grandes discos. Tampouco dos seus grandes singles. E aí é onde radica o problema: un traballo seu sen un par de cancións para o greatest hits queda collo. Dancing, o single de adianto, quedará na peza country correcta de Kylie, do mesmo xeito que 2 hearts foi a peza roquera correcta cando saíu no 2010. Pero nada máis.
As outras cancións que a poden suceder como sinxelos (Stop Me From Falling ou Golden, por exemplo) seguramente pasen o corte de mínimos, pero quedan distantes do seu mellor nivel. É en temas menos obvios e máis afastados do híbrido entre banjos e beats onde destaca. Por exemplo Shelby 68 (achegándose á actual Taylor Swift, por certo) ou Music's Too Sad Without You (bonita balada xunto a Jack Savoretti). Ao final aí (e nalgunha inmersión campestre como A Lifetime to Repair ou un exercicio de pop saltarín como Every Little Part Of Me )atópase o mellor de Golden . Todo mentres agardamos o seu gran disco de madurez.