O sevillano, que participou na primeira edición de «Operación Triunfo», lanza novo disco, «Colección Indefinida». Un traballo que inclúe as mellores cancións da súa carreira. Un camiño que empezou hai 16 anos nunha academia, onde lle gustou que lle deixasen tocar máis
04 abr 2018 . Actualizado ás 05:11 h.Coñecémolo fai dezaseis anos na primeira edición de Operación Triunfo, e desde entón non deixou de soar. Sempre co mesmo estilo e con referente na cabeza, Serrat. Precisamente co cantautor catalán interpreta un dos tres temas inéditos que hai no seu novo traballo: Colección indefinida. Un disco que pecha unha etapa, a de artista independente, e abre outra, a de formar parte dunha gran compaña discográfica. Recoñece que sabe o que isto implica, aínda que tamén asegura que ten as ideas moi claras a estas alturas da vida e agora mesmo, confesa, é o que mellor lle convén.
-«Colección indefinida». Defíneme un pouco o que imos escoitar.
-É un disco co que se pecha unha etapa pero á vez inaugúrase outra. Resume as mellores cancións destes últimos 16 anos, pero abrimos unha nova etapa con Universal. Tamén hai tres temas inéditos, un con María Toledo, outro con Lolita e outro con Serrat.
-Pasas de producirche ti mesmo a formar parte dunha compaña. Cuesta depender doutros?
-Sempre podes ver o vaso medio cheo ou medio baleiro, pero o meu estilo e o meu corte de traballar, a verdade que para min é máis conveniente e síntome moito mellor traballando cunha discográfica. Durante moitos anos eu fun un artista independente, é moi duro e é moi arduo porque tes que cubrir moitos fronte e obviamente a un artista só lle custa chegar. Hai outros estilos, como a música indie, que xa é diferente, porque ten uns circuítos moi concretos e outros xeitos de funcionamento.
-Falabas dos dúos que hai neste novo traballo. Esta «Lucía» é diferente?
-Esta Lucía é dunha colleita espectacular. É dunha categoría inmellorable, o produtor é Nacho Mañó de Presuntos Implicados, con moitísimos anos e moitísima carreira, pasando pola participación do propio autor. ¡Vai ser moi complicado mellorar esta versión!
-Nunca che cansarás de cantala.
-Non, xa pertence un pouco ao meu ADN. Hai moitos anos, mesmo antes de dar o salto á popularidade, Serrat foi un referente. Eu xa cantaba cancións como Penélope ou Aquelas pequenas cousas en bares, en pubs ou en festas. Chega un momento que tanto o artista como a canción de Lucía forman parte da miña xenética.
-Se tiveses unha nena chamaríaslle Lucía?
-Non, está ben que sexa tanto para min pero tampouco hai que insistir tanto. O pouco é o dano e o moito cansa.
-Hai moita diferenza entre o Manu do primeiro disco e leste?
-Loxicamente os anos danche unha madurez que se reflicte non só á hora de compor tamén no teu xeito de cantar, a miña voz nos primeiros discos soa máis metálica, con todo, agora soa máis redonda. Aqueles primeiros anos a miña personalidade era máis indefinida, como o título do disco, e agora téñoo moito máis claro. Pero cada disco representa unha época ou un momento histórico, ten as súas virtudes e despois co tempo uno xa vai descubrindo os seus defectos.
-Criamos que como «Ou.T. 1» non volveriamos ver nada igual, pero esta edición non queda atrás.
-Bo, aínda quedan moitos estadios por encher. Volveu a recuperar a esencia, que é o importante. Volveu a revitalizar eses valores que nós compartimos co público e que é tan importante hoxe en día ter presentes. Como a fraternidad, a irmandade, a xenerosidade, ser compañeiros que me parecen formidables e que programas como Operación Triunfo volvan pór de moda e a darlles a importancia que teñen.
-Seguíchelo moi de preto e fuches moi crítico tamén.
-Tampouco considero que teña sido moi crítico, soamente dei a miña opinión en dúas ou tres casos que me pareceron inxustos e plasmeino sinxelamente. Porque algunha vez se hai un comportamento así... tamén hai que dicilo. Foron comportamentos do xurado que non me pareceron xustos nalgúns casos.
-Recoñecíchesche nalgún concursante?
-Non demasiado, pero igual en Cepeda que é máis cantautor, talvez foi no que máis me sentín reflectido.
-Tiñas favorito?
-Ningún en concreto, pero Cepeda si é certo que me simpatizaba.
-Viches algo neste «Operación Triunfo» que dixeses: «Oxalá isto tivémolo hai 16 anos»?
-Si, moitas cousas. Sobre todo, a dispoñibilidade cara aos instrumentos que tiveron este ano e como propiciaron que os propios concursantes tocasen os instrumentos, iso connosco en ningún momento nin o propiciaron nin practicamente nos deixaban. Recordo a Naím, que toca o piano dun xeito extraordinario, e boto de menos que nalgún momento Naím e eu puidésemos ter feito un tema a piano e voz perfectamente.
-Antes vós revivistes o primeiro «Ou.T.». Como foi o reencontro?
-Marabilloso, aínda que nós nos seguimos atopando porque non deixamos de manter un pequeno vínculo entre nós, pero si que foi moi emocionante, sobre todo o concerto en Barcelona. Foi marabilloso que despois de tantos anos volvésemos a encher o Palau Sant Jordi.
-E se máis facedes, máis enchedes.
-Si, efectivamente, o que foi unha pena foi que acabase axiña que cando realmente poderían ter feito moitos máis concertos.
-Dis que hai unha personita que trouxo a luz á túa vida. Canta as túas cancións?
-Bo máis que cantar as canturrea. Gústalle moito a música e cada vez que subimos ao coche vénme un pouco torturando coa miña propia música porque non se pode pór outra cousa no coche.
-Iso está ben, non?
-Claro que si, porque iso che motiva porque fose moitísimo peor que cada vez que me escoitase dixese que lle quitase o disco. Fose dramático.
-Gustaríache ter máis fillos?
-É algo que non descarto, sobre todo porque é un neno fantástico e moi risueño.
-É igualito a ti.
-A verdade que é clavao. El invítanos a vivir outra vez a experiencia, pero agora mesmo non o temos claro.