Os que viaxaron ao Monterrey que cegou nos Globos de Ouro teñen novo destino familiar á vista. «Feridas abertas» leva a streaming a ópera prima de Gillian Flynn. O domestic noir gaña enteiros. Esperta. O pesadelo está en casa.
06 abr 2018 . Actualizado ás 21:25 h.A novela negra colleulle o gusto a quedar en casa. Pero de sweet home, nada. Se a letra é negra e criminal, dis fogar e fai frío, vento xeado, viruxe, papel filme que envolve a historia familiar, ás veces a primeira gran descoñecida. O teu morto está diante e non o ves, un clásico. O pesadelo está en casa, e hoxe cruza o limiar da porta, lese con ganas, acomódase (e ás caladas rebenta estereotipos sociais) entre os intereses do lector e o homo streaming.
Posiblemente, os fans de Big Little Lies, gran gañadora dos Emmys e os Globos de Ouro co seu golpe ao clixé do beautiful way of life e o matrimonio-familia-maternidade perfectos, sáibano: un das estreas máis soadas, dos máis agardados do ano na plataforma HBO, anunciado para o verán pero sen data, é a serie Feridas abertas, baseada na novela debut de Gillian Flynn, xornalista de Misuri que tras dez anos de oficio na revista Entertainment Weekly quedou en paro e descorchó o éxito. A autora ha revisitado o escenario do seu feliz e plácida infancia, segundo conta, en clave de novela negra, psicolóxica, doméstica. E Feridas abertas ten, a priori, moito en común coa estupenda Big Little Lies: dirixe Jean-Marc Valei, a aposta é forte en actores (a sobria e grandiosa Amy Adams, debes vela na dúbida e A chegada, e a protagonista de It , Sophia Lillis, luminosa), unha trama limitada a oito episodios, un lugar pequeno e un cadro familiar rico, frívolo, modélico... na foto. Pero así de partida vexo unha diferenza con Big Little Lies: tras estas Feridas hai unha boa novela, 300 páxinas que lerán do tirón os adictos ao domestic noir. Stephen King aprecia a súa escritura impetuosa e intelixente.
En desespéraa da serie, morde a letra. Como novela Feridas abertas é cine Hitchcock, con papel activo para a angustia do espectador (nótase que a Flynn marcouna Psicose). Welcome to Wind Gap, e estás atrapado (atrapada?). Os feitos: dous asasinatos levan á xornalista Camille Preaker a volver ao seu pobo natal. Pero son os seus personaxes os puntos máis potentes da trama: a propia Camille, escura e autodestructiva, unha irmá precozmente falecida; outra irmá, Amma, caprichosa, manipuladora, obsesiva. Unha casa de bonecas que nos vai sacando de couzón. Unha nai con ¡que nome!, Adora. A historia ten o seu aire de familia con E ti que clase de nai es?, a novela con que nos fustigó Paula Daly.
Feridas abertas móstrao, as grandes aparencias esconden historias de terror, copas rotas na manga, restos de sangue e bilis baixo a alfombra. Hai sombras como pozos nas familias perfectas, que se parecen polo menos nunha cousa: a súa fráxil consistencia.
Hai vida fóra, pero o thriller precipítase dentro, como un mindhunter buscando a razón do sociópata, a raíz de enfermidades sociais.
É un suspense caseiro, de cara lavada e coleta, que tronza códigos, e aforra en personaxes e efectos. E atrapa por iso. Por natural. Por sinalar o crime que queda máis preto.