O cuarteto vasco chega da man de SON Estrella Galicia cun novo disco menos electrónico e máis rugiente. Material perfecto para ese escenario no que Cris, Lore, Josu e Lander xeran vibracións moi especiais e contaxiosas. Hoxe actúan ás 21.00 na sala Capitol de Santiago, mañá en Garufa (A Coruña).
06 abr 2018 . Actualizado ás 12:40 h.Belako volveu co papel de lija. O seu disco recentemente editado, Render Me Numb, Trivial Violence, rasca. «O xiro está na sonoridade, porque a metodoloxía da gravación foi totalmente distinta, xa que foi todo analóxico. Iso limítache para facer capas e máis capas», explica Cris Lizarraga, cantante do grupo. Hai dous anos deran un xiro electrónico con Hamen (2016), confirmando o apuntado en Eurie (2013).
Cris, Lore, Josu e Lander eran, por así dicilo, o grupo revelación do indie nacional. Tíñano todo: mocidade, faísca e un son en grao sumo oportuno que tiraba dese caixón de xastre bautizado como post-punk. Paseáronse polos festivais de todo o país, namoraron nas salas e lograron coar o seu nome entre a lista de desexos dun público que, seguramente, vólvaos apoiar agora. «Non hai un cambio de estilo, senón do modo de rexistralo», insiste a vocalista. Os fans poden estar tranquilos.
A que responde entón ese son abrupto do terceiro capítulo da súa discografía? Talvez un reflexo desa violencia que proclaman no mesmo título? «Ummm... Iso creo que estaría moi pillado con pinzas», contesta Cris. Entón, que hai detrás dese título? «Bo, trátase de falar de todas esas situacións de violencia implícita e explícita que suceden a día de hoxe -argumenta-. No disco faise algo así como un toma de conciencia respecto deses distintos tipos de violencia. Sobre todo, da violencia simbólica da televisión, que vende un modelo de vida e ti fasche un pouco cómplice dese sistema. É como darche conta de que vives nunha ditadura pero sen saber que estás nunha ditadura».
Belako súmase a unha sensibilidade cada vez máis común na escena independente nacional. Se antes de cando en cando aparecía a política ou as intencións sociais na música alternativa, agora existe unha necesidade de facelo constantemente. Para a cantante trátase dunha consecuencia lóxica do proceso creativo e psicolóxico: «A arte e a cultura baséanse en canalizar os sentimentos de frustración de todo o que nos vén grande». E iso fai sentir a un ben cando se envorca nunha canción? «Non se se os músicos somos xusticeiros frustrados ou algo así, que se nos dá mellor sacar algo creativo de todo isto que realmente tomar cartas no asunto. Igual é unha actitude un pouco covarde, pero é a que é», conclúe.
DE XIRA POLO MUNDO
O grupo vasco estivo tocando en lugares tan remotos como Xapón, Corea ou Rusia. Trátase de visitas illadas e exóticas. Non ocorre así con México, onde botaron raíces. «Estivemos mes e medio virando por aí. Xa habiamos ir antes. A primeira vez foi como unha semana pero foi definitiva, pero teloneamos a División Minúscula en salas como o Auditorio Nacional en México, que son enormes. Seguramente non tocaremos en sitios tan grandes nunca máis». Como todos os que acoden ao país azteca, quedaron prendados da actitude do público: «Alí a xente roxe e faise notar. É moi diferente aos outros sitios nos que tocamos».
Entre eles atópase loxicamente Galicia. Aquí os seus pases han ir desde telonear a Placebo na Coruña a pases tan accidentados como o do Esmorga Fest fai un par de anos. En canto menciónaselle a Cris escápaselle unha gargallada. «Puxéronnos moi tarde. Tocounos saír as últimas e estaba a pena como estaba. Eu intentei durmir ata tarde, cheguei ao festi e facía unha chea de frío. O único xeito de levantar un pouco o ánimo era o licor café. A xente dicía que che viñas arriba e alá fomos».
E como rematou todo? «Bo, pois o concerto o lembro borroso -ri-. Nun tema que cantaba Josu tiven que ir ao baño. Nunca máis volvín a tomar licor café. De feito, agora nin sequera bebo alcol, fíxache o que me marcou». E volve rirse.
Hoxe, 21.00. Sala Capitol, Santiago. ENTRADAS 14/17 euros.
Mañá, 21.00. Garufa, A Coruña ENTRADAS 14/17 euros.