O vindeiro venres Rulo e a Contrabanda presentarán na Coruña a cara B de «Obxectos Perdidos», a versión máis intimista das súas cancións. Un repertorio no que deixa atrás a súa faceta máis roquera para mostrar as súas letras máis persoais. Un traballo con moita luz, porque «estes dous anos foron moi bos»
01 abr 2018 . Actualizado ás 23:51 h.Raúl Gutiérrez, máis coñecido como Rulo, liderou durante anos A Fuga, con todo, o mal rolo entre os compoñentes da banda forzou a súa saída. Desde que se lanzou en solitario, coa Contrabanda, está feliz. Séntese libre de poder facer o que lle dá a gana. Non lle importa se o tachan de comercial. Danlle igual as críticas e os aplausos, aínda que son moitos. Recibiunos en Santiago cando veu presentar Obxectos Perdidos coa cara A, a eléctrica, e teraos de novo na Coruña o vindeiro venres coa cara B, a dos teatros: as mesmas cancións pero vestidas doutro xeito. Advirte: «Que a xente non se asuste porque haberá tinguiduras teatrais».
-«Obxectos Perdidos» é un disco para reflexionar?
-Egoístamente, aínda que soe un pouco mal, un acaba compondo as cancións para si mesmo. Cando es compositor ou che sentes como tal, as cancións máis que compolas, expúlsalas cara a fóra.
-Enganchaches a moita xente con estas letras tan íntimas. É un percorrido pola túa vida?
-A verdade que aínda que non o busques, o 95 % é todo biografía, para o bo e o malo. Non só se compón cando estás triste, tamén cando estás ben. Hai cancións optimistas como pode ser Gústame, e outras máis duras como A raíña do barrio ou Días Dourados. É imposible que cando cantas o que compós, e compós o que sangraches, non haxa biografía nas letras.
-Neste disco talvez che vexo máis namorado que noutros.
-Si, é un disco con luz en global, porque hai de todo, pero responde a que os dous últimos anos foron bos. Pero eu sempre digo que hai historias que tes dentro que che dan para cinco discos dobres, como pode ser Días Dourados.
-É imposible non sentirse identificada con moitas das letras.
-Si, tamén depende no momento no que esteas da túa vida. A miña preferida é Novembro, que é a que cala un pouco máis, logo O teu arame, gústame tamén. A min gústanme moito as cancións de peche, eu son moi fan das cancións 10-11 dos discos que me gustan. Si, esas que non son de primeira escoita, que son menos redondas aparentemente, pero encántanme.
-Este disco deixa moi á vista a túa faceta de cantautor. Se lle quitas a música, case son poemas.
-Bo, eu non vou de poeta, pero intento consentir os textos.
-Deixaches de lado o rock para dar paso ás letras?
-Depende das cancións, no disco hai de todo, unha parte máis intimista musicalmente, que son máis lentas, e outra máis eléctrica como Me gusta, O teu Arame ou Obxectos Perdidos. É verdade que xa non teño ese prexuízo de antes, que como moito podía facer unha balada, agora sáenme a fartar. Cando tes 20 anos dis: «Non metas máis dunha balada, que se fai lento». Agora teño 38, e dáme igual, fago veintipico cancións e elixo as 11 mellores. Se queda máis up moi ben, e se queda máis para abaixo pois cara abaixo.
-Hai xente que di que dun tempo para acó che comercializaches.
-Lévoo escoitando desde que sacamos o segundo disco da Fuga. Sempre que sacas un disco novo, intentas que soe mellor, e canto mellor soa xa estamos con que se é comercial. Eu só sei que a banda non para de crecer, o de comercial ou non é tan relativo, lévoo escoitando tanto... Cando sacamos o primeiro disco da Fuga ninguén nos dixo nada porque ninguén nos facía caso, no segundo xa empezamos a vender un pouco e xa dicían que se era un pouco máis comercial, o terceiro era aínda máis comercial. Non é que sexan máis comerciais, é que soan mellor, son máis amables ao oído. Eu son artista, e dáme igual o que pensen de min a miña discográfica, a miña contorna ou o público... Eu fago o que quero e o que me latexa no corazón, e logo recollo os aplausos e as críticas. E danme igual as dúas cousas. Nin son unha merda, como din uns, nin son un Deus, como din outros. Eu toco cancións e ao que lle guste ben. Non me sinto atacado por ninguén tampouco.
-Cando deixaches A Fuga, corrías o risco de que che saíse ben ou mal. Tiveches pensado o fracaso?
-É que nin tiven pensado como me ía ir. Estaba tan triste de que nos levásemos tan mal... Era insostible e como ninguén se ía ir de aí, pois me piré eu. Ninguén se ía a ir dun sitio no que se gaña tanto diñeiro e vendes tantas entradas, era moi difícil que alguén se fose. Eu fun o que menos aguantei, dixen: «Eu non montei un grupo para estar mal cos meus compañeiros». Uns iamos para un lado e outro para outro pero de xeito extremo. Decidín marcharme. Á miña familia e a toda a miña xente lles fodeu moito máis que a min, dicíanme que como me ía ir de algo que montara eu, que eran as miñas cancións, porque as compuxo eu, que como me ía ir da miña propia casa. Afortunadamente non lles fixen caso, porque agora son máis feliz que unha perdiz. Gañei anos de felicidade e liberdade. Ao final os grupos se encasillan tanto que acaban repetindo cincuenta millóns de veces o mesmo disco. De feito cando a xente se vai en solitario, é máis aberta musicalmente. Só hai que ver a Bunbury ou a Calamaro...
-Son menos a opinar tamén.
-Si, e séntense menos encorsetados. Nun grupo cando un di: «Imos facer un pouquiño esta canción que é un pouco diferente, ten máis luz...». Pois abonda que un o diga, que o outro diga que non, que ao final sempre fas o mesmo: que o público diga... Pois iso eu non o teño, eu fago o que quero, os tres discos que fixen en solitario son totalmente diferentes. O primeiro funcionou xenial e non o quixen repetir. Intento non repetir a fórmula, fago o que quero e logo xa decide o público ou non. Eu teño a sorte de que o meu público é tan fiel... Fixen tres discos totalmente diferentes entre si, e as tres viras foron brutais.
-Dis que o de irche foi unha corazonada e que adoitas fiarche porque che funcionan ao 99 % Una foi a de irche da Fuga, outra...
-O dos teatros, por exemplo. Cando o fixemos na primeira xira de Rulo e a Contrabanda, o meu xestor díxomo: «Es un cabronazo. Conseguiches meter ao teu público nun hábitat totalmente diferente ao normal, á cara A de a banda e pagando máis», porque o 80 % dos concertos que facemos son eléctricos, non teñen nada que ver co que traemos agora. A primeira xira eran once teatros e enchemos dez. É alucinante. Ao final o público deunos o si, porque por moito que a min me guste facer teatros se o público non acode... Nós normalmente alugamos os teatros, e se non van, pegámonos un trompazo de diñeiro. Así que sigamos sendo libres e funcionando por corazonadas. Ao final o artista ten que ser feliz. A xente pensa que só queres meter xente e gañar diñeiro, pero iso xa o facía na Fuga e funme de aí, a complicarme a vida nese sentido, pero a gañar moita felicidade.