Rosana chega a próxima semana a Lugo e a Ourense coa súa xira «Na memoria da pel», que arrasou en máis de 30 cidades con máis de medio millón de persoas. Esta é a súa segunda parada en Galicia cun traballo do que xa gozaron en nove países de América. Un luxo.
30 mares 2018 . Actualizado ás 10:39 h.Auténtica é a palabra que mellor define a Rosana, que só necesita unha cousa en cada actuación, baixar para estar co seu público: «Eu faría con gusto o concerto enteiro abaixo, ou coa xente enteira arriba. Necesito verlles a cara porque, ao final, o concerto é unha escusa para quedar con eles, con todas esas persoas que se levaron a miña música ás súas vidas». Ela é todo corazón, aínda que como boa Escorpio, tamén pica: «Ataco ante a mentira, pódeme».
-Que é o que nunca che esqueces de esquecer?
-Ao final o que todos, non? Hai dous xeitos inmediatos de borrar as cousas: unha é sendo pesada en revolcarte no barro todo o tempo, e outra é deixándoas ao carón e obtendo a aprendizaxe que é necesario obter procurando que non che volva pasar máis. Pero aínda así, todo o que che produce mal rolo é mellor esquecelo.
-Sempre para adiante, non?
-Totalmente. Paréceme que hai tantas cousas boas que darlle tanta importancia todo o tempo aos tres detalles malos que hai... É verdade que normalizamos todo ata tal punto que non somos agradecidos con poder respirar, senón que lembramos o día que nos afogamos, o día que nos asfixiaron. Por algún estraño motivo, á nosa mente resúltalle máis doado acordarse das cousas que nos fixeron dano que das boas, pero as boas son máis.
-«Non esquecerme de esquecer» ten o seu outra versión coa voz de Carlos Rivera. Moitos hits xorden das colaboracións... Vesche facéndoo cun Maluma ou un Daddy Yankee?
-Eu creo que as colaboracións deben de nacer da verdade, do desexo de dicir: ‘Vexo aquí cantando a esta persoa', que é o que me pasou con Carlos. Se se fai así, eu non son das que di: ‘Non, eu con non se quen non colaboraría'. Probablemente teña todos os complexos do mundo, pero o musical non é un deles. Se creo que de verdade hai unha achega musical que vai mellorar o tema, non tería ningún tipo de problema. Pero así como dígoche isto, a calzón quitado dígoche que tampouco faría unha colaboración por mercadotecnia.
-Non che vendes.
-É que non sabería, e estou convencida de que non podo porque, como non crería en facer as cousas así, sairíame mal. E para que unha cousa salga mal, case mellor non a feixes.
-«Na memoria da pel» foi producido por ti e está considerado un dos dez mellores álbums latinos do 2016 por Billboard. Case nada...
-Si, é o ano no que saíu. E eu alégrome, ¡ja, ja!
-Non che dá un pouco de vertixe cando pensas no seguinte?
-Sabes o que pasa? Que cando fixen este álbum, e cando fixen mesmo o primeiro, eu non me expuxen que é o que ía pasar. Un cociña un traballo cos ingredientes máis frescos que atopa no mercado e coa sensación máis honesta, que é contar a verdade do que un sente. E iso ás veces atópase máis na maioría e outras non tanto.
-Nunca se sabe...
-É como cando ti quedas cos amigos e un chega e di: ‘Imos ao cine?'. E todos din que queren ir ao cine; pero outras veces uno quere ir ao cine, outros a cear, outros a facer deporte, á praia... Ao final, cando un disco funciona é porque un chega aos amigos e dilles: ‘Ai, e se ímonos á praia?' E dinche: ‘¡Si, veña!'. Hai que facelo, un lanza unha proposta cargada da verdade do que un sente e do que uno espera, e iso non sempre ten o mesmo recibimento. Eu non me podo queixar dos recibimentos que tiveron os meus discos. Agora estou nun momento especial, doce e máxico, pero é algo que uno non fai aposta, se non o farías en todos os discos, e non pasa en todos. Pasa nos que a xente quere que pase.
-E aí segue, petándoo, coma se redescubriésemos cada canción.
-Si, é alucinante por iso, porque nos concertos che din iso. Tamén hai moitos nenos que me descubriron, e cando che digo moitos che digo moitísimos, e fixérono con este disco. E cando un neno che descobre, es unha novidade. Para min é brutal, porque che pos no escenario cantando calquera das cancións deste álbum e velos cantando que se lles vai a vida, pero de súpeto cantas cancións hiperconocidas, como A lume lento ou Pa ti non estou, e míranche así como dicindo: ‘Que estas cantando?'.
-Falando de nenos, o bebé que sae na portada do disco é a túa sobriña?
-Si, é a miña sobriña, e ademais é unha foto sen querer. A realidade é que estabamos na praia, e despois de comer e de estar a xogar con ela, quedou durmida e conseguiu, cousa rara, que eu me durmise con ela. E alguén disparou esa foto. Non está pousada, non está perseguida... nada, cero. É unha foto real que estaba na parede da miña casa e cando rematei o disco e decidimos que se chamase Na memoria da pel, pareceunos que esa foto dalgún xeito reflectía moi ben do que eu estaba a falar. Non tanto falaba dos recordos como da esencia. Porque na esencia de cada un levamos todos a ese neno que temos dentro que, no meu caso, eu négome a soltar. Non o vou a soltar nunca.
-A túa xira percorreu máis de 30 cidades en 9 países de América. Como cantan o «Talismán» os yankees?
-Pois do leite, ja, ja. En Italia, por exemplo, din o talismano, pero nos Estados Unidos é sorprendente. O último concerto que fixemos alí foi en Washington . E de súpeto chegas e dis: ‘Están a cantar en español'. E non tiñan pinta de ser latinos, así que pensas: ‘Deben saber español'. E despois, coñecín a un grupo que traía todos os meus discos para que llos asinasen e de súpeto dinme: ‘Falas inglés?', e díxenlles: ‘Non o controlo tanto como o español, xa que logo non'. E ensínanme unha mensaxe que traían no móbil que debía de escribirlles alguén que dominaba o noso idioma, que dicía: ‘Só queremos que saibas que non sabemos que dis, pero que nos emocionas'. Así o reciben eles.
-Como se consegue ese punto de poder baixar a cantar entre o público?
-Porque para min é unha necesidade. Eu faría con gusto o concerto enteiro abaixo, ou coa xente enteira arriba, ¡ja, ja! Eu fago isto desde o primeiro álbum porque no segundo concerto alguén me dixo: Por que non pos pantallas para que a xente che vexa?'. E eu dicía: ‘Porque a sensación de pagar para ir ver a tele a un sitio fáiseme estraño, non?'. E eles: ‘Pero a xente quere verte , quere terche preto'. E eu: ‘Pero de verdade que queren terme preto?' Porque a min me encanta a xente. Un dos problemas gordos que eu teño cos técnicos de luces é que non quero que me poñan tanta luz como para que non poida ver. E eles din: ‘Xa, pero se non che iluminamos, eles non che poden ver a ti'. E eu: ‘Xa, pero é que se me enfogonan os ollos non vexo, ¡e eu quero verlles a cara!'. Para min é importante ver a esa xente coa que estou a compartir un trocito de vida, porque ao final o concerto é unha escusa para quedar coa xente, non é outra cousa.
-E baixaches.
-Si. Pola tarde e sen avisar, porque ademais o meu xestor e o meu equipo queríanme matar e dixéronme: ‘¡Pero como se che ocorre, estás tola!'. Eu díxenlles: ‘Non, a xente quere verme de preto, así que o seu é que eu me baixe'. E ademais, sempre lles digo o mesmo: ‘Nin se vos ocorra pórme seguridade, nin se vos ocorra. Salvo que queirades montala, e non vou estar a favor'. De ningún xeito, porque ao revés, cando pos seguridade é cando se monta máis o mogollón, porque a xente non ten acceso directo a ti.
-Crees no amor para toda a vida?
-Claro que si, e cando falo do amor para toda a vida non falo exclusivamente do amor de parella, eh? Creo que hai persoas que entran e quedan a vivir. Tamén hai xente que entra e sae, pero hai persoas que chegan para quedar, creo niso. E dio unha das cancións deste último disco: Se se trata de amor declárome crente, ja, ja. Ou sexa que máis claro... E logo segue: Se se trata de amor declárome crente / Desármame a túa boca / E o mundo gústame máis / Cheo de xente.
-Iso xa che describe.
-Ja, ja. ¡Esa son eu!
-Ti que es unha Escorpio, cando picas? Que che fai atacar?
-A mentira, a mentira pódeme, pódeme. A mentira en todas as súas formas, en forma de enredos, de deixar aí cousas no aire... Eu creo que o mundo sen mentiras funcionaría doutro xeito e, probablemente, sería máis doado de ver.