Empezou no flamenco, emulando aos mestres, ata que achegou esa tradición ao pop. Chega a Vigo e A Coruña con cóntoche un segredo», un disco no que o sentimentalismo déixase bañar pola luz da alegría
16 sep 2019 . Actualizado ás 20:47 h.Facía anos que India Martínez non estaba en Galicia. «Era unha conta pendente que tiñamos e apetecíame moito», explica. Ten unha pinta estupenda. Ao peche desta edición, Cávea (a promotora que se encarga de traela) certificaba o éxito. En Vigo (26 de xaneiro, Auditorio do Mar) xa se vendeu a maior parte da capacidade. Na Coruña (27 de xaneiro, Palacio da Ópera), onte esgotábase todo o papel. «Non mo agardaba, porque non estades por aí acostumados verme nin eu a ir. Sendo do sur unha pensa que pode ser un pouco máis complicado, pero chéganme estas sorpresas e comprobo que non», sinala. Os billetes custan desde 22,60 euros.
-Chega con disco titulado «Cóntoche un segredo» e sae con máscara nos carteis. Suxire susurros e sentimentos moi íntimos. Con todo, aparece un álbum de pop luminoso e alegre. Como o explica?
-Tes razón. A maioría da xente que segue a miña carreira recoñeceu máis temas tristes, baladas fortes e cousas así. Este disco hase inspirado desde a alegría. Por que non podo explorar eu iso se a vida é así? A xente que non coñecía esoutro lado, máis alegre e de saltar no escenario, está a descubrilo agora.
-Precisamente, o disco ten uns arranxos electrónicos «saltarines», que incitan a iso.
-É así. Hai cancións que che invitan a desposuírche de todo e dicir: «¡Dáme igual, me como o mundo!».
-Iso significa que, a pesar de que os seus concertos galegos sexan en auditorios, á xente non lle vai a quedar máis remedio que velos en pé?
-[Ri] Sexa onde sexa o recinto no que esteamos, a xente remata póndose en pé, sin duda. Agora estamos en teatros e a xente acaba bailando.
-En «Anxo» canta: «Ás veces a xente non sabe / ás veces a xente non entende / xúlganche porque es diferente». Que buscaba aí?
-É unha das miñas cancións favoritas. Ten algo que me toca a alma. Cando a fixen quería mostrar ese lado que un sente ou sentiu algunha vez. Eu sentino. Calquera se atopa excluído nun momento dado na sociedade. Tanto dá se é no seu traballo ou no colexio. Iso doe moito. Transmítelo ao público porque, en certo xeito, está pensada para esa xente que pode sentir medo, que se agarre á canción e que lle boten valor á vida, que non importa. Nesa diferenza e nesa diversidade é onde está o auténtico.
-Hai quen lle chama a iso cancións de autoaxuda, que che collen nun momento baixo para facerche sentir mellor. É así?
-Si, a min mesma faime sentir mellor cando a canto. Se estou cabizbaja, a canto e dáme coraxe. Anula o medo. Ademais, faino dunha forma positiva e construtiva.
-Si, é coma se en vostede non houbese sitio para a rabia.
-Claro, é que eu son así.
-Moitas estrelas do pop sentíronse diferentes de nenos e é precisamente esa diferenza a que lles empurra a tomar ese camiño. É o seu caso?
-Eu non me sentía diferente a ninguén, pero si que nalgún momento os demais fixéronmo sentir. Era moi tímida. Saía do colexio e íame para a miña casa supercontenta para escoitar as miñas cintas de casete de Camarón, Antonio Molina, Juanito Valderrama, Terremoto de Xerez ou a Nena dos Peites. Ao día seguinte, cando volvía ao colexio, se quería falar do que fixera o día anterior ninguén me entendía. Era como unha nena rarita e, ás veces, recibindo como burla en plan: «¡Olé, Olé, cántache algo!».
-Chama moito a atención que unha nena prefira escoitar a Juanito Valderrama que aos grupos do seu momento. Por que non o facía?
-Si, era a época de Alejandro Sanz. Dicíanmo no colexio e eu pensaba e este quen é? De nena eu era fan de Camarón, non de Alejandro Sanz. Díxenllo a el cando o coñecín [risos]. Coñecía aos cantaores, a todos, pero esa música non. Cando o escoitei vin outro modo de facer música. De todos os xeitos está relacionada, porque el viña desa tradición coa que eu me críe.
-Que pensaba da música das radiofórmulas?
-Que era toda como moi doado de cantar. Escoitaba a radio e preguntábame por que fan esas cancións que son tan doados? Eu para cantar tiña que estar concentrada, pendente dos xiros e que todo fose moi desgarrador.
-De aí chegou ao pop, igual que Alejandro Sanz. Dá a sensación de que se construíu en España unha especie de xénero, o pop aflamencado, con diferentes artistas conectados.
-Si, cada un tivo referencias moi diferentes, aínda que outras coincidentes. Eu antes de ser cantante dentro dese xénero que comentas fun cantaora. Algúns deses compañeiros non chegaron a facer flamenco clásico. Uns arrimáronse á copla ou outros estilos. Iso dános a diferenza en cada son. Coñecémonos todos e imos vendo o que fan os compañeiros. Eu fíxome en Vanesa Martín ou en Manuel Carrasco. Iso é moi bonito.
-Vendo os seus carteis pola rúa quedei pensando: «India Martínez, que nome máis chulo. Dan ganas de facerse fan dela por iso». Foi un gran acerto ese nome, non cre?
-[Risos] Gustar só polo nome? ¡Que bo! Ese nome veu nunha segunda etapa miña. Primeiro, fun cantaora. A xente do pobo, Roquetas de Mar, chamábame A Nena do Porto. É un nome que me puxo a xente. Antes de cantar en penas flamencas e festivais, a xente ía ao paseo de Roquetas porque sabían que me ían atopar alí co meu can, que me paraban e eu cantáballes. Cantaba para todo o mundo, en pubs, en chiringuitos, pola rúa. Cando empecei a moverme en festivais e concursos puiden tocar en Sevilla, na Feira Mundial do Flamenco. Alí me ojeó un xestor, o mesmo que bautizou a Paixón Vega . Díxome que o nome non me facía xustiza, que era antigo. El víame fóra do flamenco. Díxome que que me parecía chamarme India. E a min encantoume. Sempre me sentín moi salvaxe e moi libre. Desde entón é coma se fose o meu nome real.
-Nunca lle picou retornar a esa etapa primeira e facer algo de flamenco clásico?
-Depende do que me pida o corazón. Despois dos meus dous primeiros discos, fixen un pequeno parón. Aí realicei unha pequena xira flamenca só por festivais e encantoume. Iso sempre está aí para min. O que está pendente é un disco máis flamenco. Sempre hai tinguiduras por aí. No medio do pop, ás veces hai unhas alegrías, unha toná ou unha bulería. Sempre hai algún pau que lembra de onde veño. Talvez Che conto un segredo sexa o menos flamenco, pero de súpeto póñome a cantar a capela unhas coplas ou uns fandangos que me levan aí. Pero si que teño pendente facer ese disco. Encantaríame, faríame sentir moi orgullosa de seguir levando as miñas raíces.
-Anímolle a iso.
-E iso implicaría unha xira.
-E unha nova estética: pasar do momento máis pop da súa carreira todo o máis primigenio. Un bo contraste.
-quedan moitas cousas pendentes, entre elas esa. Agora estoume enfocando moito en Latinoamérica. Acabamos de debutar en Arxentina ou México, enchendo e con sensacións buenísimas. Todo iso me inflúe.