As cicatrices dunhas vidas que se van marcando na pel dúas personaxes pero onde tamén atopamos razóns para a esperanza
12 ene 2018 . Actualizado ás 05:05 h.Dei Xavier Senín, editor literario deste libro, que María Victoria Moreno sempre se amosaba entusiasmada cando se lle requiría algunha proposta narrativa e aínda máis se esta se rexía polos principios de fomentar a lectura ou espallar a nosa literatura: «Dúas dás súas máis firmes conviccións». Esta, dalgún xeito, é a orixe deste novo libro dá autora ao que se lle dedica ou Día das Letras este mesmo ano e que incorpora, así pois, seis relatos dispersos en diversas publicacións e mais un inédito conservado.
Ou libro resulta moi oportuno, ao meu ver, pois fóra de ser ou momento acaído para a súa recuperación conduce a reconsiderar ou status dá autora que cómpre ver xa non só como pioneira destacada dá literatura infantil galega, ensaísta, tradutora ou salientable novelista senón e tamén como ou dunha voz relevante non ámbito do relato curto. Teño para min que conceptualizar esta achega como menor na globalidade dá súa produción sería un erro pois leste Ou amor e as palabras atesoura ou mellor dá autora en pequenas pílulas e poida mesmo que constitúa unha estratexia inmellorable para, logo, achegarse ás súas novelas e do resto dá súa obra.
Un libro innovador
Ou libro, dominado fundamentalmente por un protagonismo xuvenil e feminino, en ocasións innovador tematicamente, encerra ou mellor dous seus trazos como prosista: exquisitez e brillantez lingüística, fluidez e adaptabilidade nos discursos e un manexo espléndido tantos dás diversas perspectivas narrativas como dás claves dun xénero esixente onde devorca universos marcados polos conflitos e as crises, particulares ou sociais e inspiradas na deshumanización, na incomunicación ou na rebeldía.
Asoman, así, as cicatrices dunhas vidas que se van marcando na pel dúas personaxes pero onde tamén atopamos razóns para a esperanza, para festexar a vida e celebrala, en tantas ocasións de mans dadas cos afectos e co amor.
Vida entendida como «un tren que nunca para», como aquela que «pende dun fío, delgado e invisíbel» pero que Moreno soubo retratar, cunha visión humanista, optimista e sempre solidaria, onde a lectura e a literatura gozan, tantas veces, non só dun efecto balsámico senón liberador con páxinas indelebles como aquela onde iguala ou degoiro e a saudade pois estas dúas «apuntan sempre a unha estrela ideal -escribe-. A diferenza está en que a estrela se vexa non amencer ou non solpor».