Ao longo do último ano, artistas con diferentes raíces e estilos atoparon no trap un curioso vehículo de expresión tanto para a súa música como para o seu humor
05 ene 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Ameazaba no 2016 con asaltar a industria discográfica e, finalmente, acabou por facer seu o 2017. Fóra dos grupos de estadio, as grandes estrelas xa consolidadas e outros xéneros xa adaptados en todo o mundo como o reguetón; o trap fíxose co seu oco por dereito propio. Para as novas xeracións, será un estilo musical máis dentro do seu iPod ou o seu reprodutor de música de quenda.
A última revolución da música urbana creou a súa propia xerga, as súas normas e un novo xeito de entender o single audiovisual. É case imposible imaxinar unha canción trapera sen un vídeo que o acompañe, o que fixo de Youtube o seu fogar para o éxito masivo. Non se vende en discos, consómese en clics. Pero… e agora que? Que vén despois do trap?
Polo pronto, o que comezou como un xénero mirado con certo desdén e ata criticado duramente pola súa tendencia lírica á hora de entoar consignas machistas, acabou por atraer a atención de todo o mundo. Nunca tanto se abusou do autotune, e nunca a xente pasárallo tan ben experimentando con el, ao comprobar como podía converterse nun efecto decorativo e singular, máis que de mero complemento á falta de voz (con perdón do reguetón, que xa avisara con formacións como Ventura de que o autotune podía dar moito de si).
Talvez teña sido esa aparente distancia xeracional insalvable o que acabou por facer que non poucos artistas háxanse lanzado a coquetear con el.
En Galicia, por exemplo, Boyanka Kostova demostrou que no canto de drogas uno pode atraer o interese amoroso a través de lembrarlle o número de leiras que posúe.
Cunhas letras enfocadas na cultura local e coa capacidade de converter o lendario Corzo de Compostela nun guateque lisérgico de mallas e purpurina, o dúo formado por Cibrán García (Saibran Yiyi) e Chicho (O Chicho do Funk) chamou a atención de propios e estraños. Curiosamente, e en demostración de que o trap atraeu o interese de músicos de calquera xénero, ou Chicho do Funk milita en Vulto; unha formación que podería encaixar dentro do noise ou o punk máis directo.
Non é de estrañar que un dos últimos fenómenos virales da rede sucedese a ritmo de trap. Christian Flores recibiu o encargo dunha popular web de tendencias para crear un vídeo musical.
Fíxoo, e Internet rompeu. Literalmente. Velaske, eu son guapa?, acumula millóns de reproducións e non é unha casualidade que fose englobado dentro do xénero do momento. A canción zumega un humor histórico desmedido, e mostra ao trap como un vehículo tamén para o riso ou a broma sen ningún tipo de connotación máis aló que a un queira padecer.
Outro exemplo de éxito proveniente dun artista non relacionado co estilo musical ata a súa incursión no mesmo. En plena efervescencia trapera, distintos artistas han ir tratando de crear o seu propio estilo con base na música urbana. Así é como D'Valentina, de 17 anos, define as súas cancións. «Unha beberaxe entre o trap e o soul». Aínda que a proporción non é equilibrada, apunta xeitos; e destila un feito: o trap aínda ten percorrido.