Laura Dern, o espertar da musa onírica dos oitenta

FUGAS

cedida

O ano que remata quedará marcado na filmografía da actriz como un dos mellores. A nova heroína galáctica regresa con forza ás pantallas e gañouse a público e crítica grazas ao seu papel en «Star Wars: Os últimos jedi»

29 dic 2017 . Actualizado ás 20:28 h.

As cifras redondas adoitan asumirse como un punto de inflexión. No mundo de Hollywood a triste e aínda rancia realidade é que se ese número é 50 e o seu protagonista é unha muller pode marcar o punto final dunha carreira. As intérpretes que acumulan papeis máis aló deste limiar son a excepción. Laura Dern pode colgarse o cartel de conseguido, aínda que ese non é o seu estilo. Tampouco as portadas alardeando de físico cegador unha vez superado o medio século. O 2017 foi o ano do seu cincuenta aniversario, pero tamén o dun regreso sublime.

Empezou con impulso. Aínda que non aparece no cartel de Big Little Lies, acaparado polo tridente Kidman, Witherspoon e Woodley, a potencia de Renata Klein, o seu personaxe, valeulle o Emmy á mellor actriz secundaria. Cando aínda dixeriamos o inesperado e redondo final da miniserie, da que haberá segunda parte, Dern daba outra vez a badalada cun das estreas máis agardadas da tempada televisiva. A terceira entrega de Twin Peaks. Foi un dos segredos mellor gardados do director. David Lynch, que confirmaba así a súa devoción pola actriz, reservoulle o rol de Diane, a secretaria á que sempre falaba o detective Dálle Cooper nas dúas primeiras tempadas, pero á que nunca lle puxemos cara. O bo faise de rogar e para a recta final do ano ao que lle dicimos adeus reservaba unha última sorpresa. Gañouse ao público e á crítica como a vicealmirante Amilyn Holdo en Star Wars: Episodio VIII - Os últimos Jedi.

Aínda que suma outra película este 2017, Wilson, de Craig Johnson, as tres anteriores aparicións son a mostra dun ano perfecto. Quizais o mellor da súa carreira. Lynch elixiuna para Veludo Azul (1986) cando ela apenas tiña 19 anos e os oitenta marcaron a súa personalidade. O despegamento dos noventa pechaba o ciclo: Corazón salvaxe (1990), de novo baixo as ordes de Lynch, Rambling Rose (1991), con nomeamento ao Óscar incluída, e a superprodución de Steven Spielberg Jurassic Park (1993). Despois os traballos fóronse espaciando e houbo que agardar a case o final do decenio para vela en títulos como Ceo de outubro (1999). Coa madurez dos corenta comezaron a regresar as interpretacións de peso, personaxes difíciles e diversos, como os que ela prefire. Por Alma salvaxe (2014) estivo de novo nomeada ao Óscar, esta vez como secundaria. Non se descarta que lle chovan máis galardóns. Está dobremente nomeada, ao Globo de Ouro e ao premio do Sindicato de Actores, polo seu traballo en Big Little Lies.

A colleita deste exercicio foi excelente, un «agasallo a toda unha vida», como confesou recentemente. Nai de dous fillos, tamén saca tempo para o activismo político e varias causas humanitarias, ademais de defender o papel máis difícil que teñen as mulleres na meca do cine: reivindicarse a si mesmas. Filla de actores, debutou aos sete anos e, en realidade, nunca deixaron de chamala. É un das grandes secundarias, pero tampouco quere encasillarse nese segundo posto. O regreso a Jurassic World III é un dos proxectos que nos podería brindar a oportunidade de seguir gozando con ela na gran pantalla.