As mellores letras de Alejandro Sanz

Viñan de escoitar a Alejandro Magno, non a Alejandro Sanz. Todo o mundo ten un pasado, e o madrileño nunca se sentiu identificado co seu primeiro disco, Os chulos son pa coidalos. Tanto que unha vez Pepe Barroso preguntoulle que é o que máis ilusión lle faría que lle regalasen polo seu aniversario. «É imposible. Gustaríame o máster de Alejandro Magno», confesoulle este mozo de Pobo Novo, ao que todo o mundo sitúa en Moratalaz, porque tecnicamente este barrio é testemuña do nacemento musical daquel raparigo que ía para auxiliar administrativo. O empresario moveu os seus fíos e conseguiulle o contrato e todos os dereitos.

Non haberá máis rastro de Magno. Tivo opcións de ser Herrera, pero a partir de entón será Sanz. «O que agora nos parece algo moi natural, en 1990 era unha proposta totalmente rompedora que non tiña cabida na industria», explica Íñigo Zabala en VIVE , a biografía que escribiu Óscar García Blesa co gallo de os 20 anos de máis , o disco máis vendido da historia de España. «Foi o último en vender ao besta, pero A alma ao aire é igual ou mellor que Máis», confesa Chan, un alcume polo que moitos coñecen a Alejandro e que lle puxo o seu compadre Paco de Lucía.

A pesar de que son moitas as voces que se apuntan o tanto, realmente foi Zabala, presidente de Warner Latinoámerica, o que merece o título de «o descubridor». Foi o que viu que había algo máis detrás de Magno, e o que apostou en canto escoitou os temas de Vivindo Rápido, máis concretamente Se lle apagou a luz, «a canción pola que o contratan». A súa fichaxe por Warner supón unha batalla aberta en toda regra na que as dúas multinacionais do momento sacan toda a súa artillería, pero unha chamada de Zabala in extremis inclina a balanza.

O Nadal de 1991 e o concerto de Unicef supoñen un punto de inflexión na súa carreira. Todo fixo boom. Botáronos da súa casa de Moratalaz. Tiñan ata denuncias dos veciños. As fans facían pintadas, queimaban o telefonillo, coábanse polo garaxe... Non hai marcha atrás. A partir de entón os asaltos discográficos viñan co seguro do éxito. Con todo, non todo foi un camiño de rosas. «Se ti me miras vendeu a metade que o primeiro. O normal fose facer un segundo disco igual que o anterior, pero fixo un moito máis difícil. Vendeu menos, pero cimentou a súa carreira», explica García Blesa, que insiste que cada paso que deu o músico foi moi valente, e esa aposta por evolucionar en cada traballo foi fundamental para que se converteu nun dos artistas máis influentes do mundo.

O autor da primeira biografía autorizada, que traballou man a man con Alejandro durante moitos anos, relata como moitos críticos comezaron a preguntarse de onde saíra Alejandro despois de escoitar E, se fose ela?, un tema que escribe mentres vive unha crise de parella coa nai da súa filla maior, Jaydy Michel. Co segundo sinxelo, Corazón Partío, unha frase que dicía Camarón nunha bulería, chega a explosión. «Poucas veces unha canción puxo de acordo a tanta xente. Foron miles as voces que abrazaron aqueles cinco minutos e corenta e tres segundos de inspiración», sinala Blesa, que logrou outra fazaña, pór de acordo entre os máis de douscentos testemuños a personaxes tan distanciados como Albert Rivera ou Gabriel Rufián.

Máis tamén trouxo algún que outro susto. Warner recibiu unha carta dun despacho de avogados de Barcelona, que representaba á marca rexistrada Tiritas, que esixía o seu anaco do pastel. Isto quedou en nada, como o medo que xurdiu na discográfica por se o partío podía afectar á súa internacionalización. Alejandro quería deixar claro que as súas raíces estaban por amais de calquera interese comercial, e conseguiuno. Dabondo é coñecida a súa predilección polo flamenco, pero tamén polo rock duro. «Eu era moi heavy e séguenme gustando AC/DC, Whitesnake e Motorhead», confesa nesta viaxe escrita pola súa vida. Cando cumpriu os 40, a súa muller organizoulle unha festa de aniversario heavy. Non faltaron nin os palés de litronas nin a música de Medina Azahara.

CASEIRO E COCINILLAS

Repite moito o de «nin antes era tan malo nin agora son tan bo» e considera que hai dous tipos de artistas: os que son flamencos e os que non o son. É un profesional da intromisión. Aproveita a soidade da noite para encerrarse no estudo. É moi caseiro e nunca se levanta de mal humor. Goza saíndo a navegar co seu bote polas mañás, xogando ao tenis, cociñando ou xogando ao mus, aínda que leva moi mal o de perder con Raquel, a súa marciana coa que talvez teña coincidido no posto de cachorros ao que os dous ían de nenos. Xa de adultos as súas vidas cruzáronse de novo. Nun dos seus primeiros encontros profesionais, el preséntaa como a súa futura muller, «unha idea a que min non se me pasaba pola cabeza», di ela.

O primeiro recordo que ten é o da súa nai cantándolle unha nana con poucos meses de vida. María, a Loba, sempre quixo que estudase. «Quería que me sacase unhas oposicións, que fose funcionario, porque me dicía que só saía un artista entre un millón. Eu díxenlle que eu era ese un».

Estaba no certo.

«VIVE»

AUTOR

ÓSCAR GARCÍA BLESA

EDITORIAL

AGUILAR

Cando se cumpren 20 anos de «Máis», Óscar García Blesa lánzase a escribir unha biografía do artista co que traballou man a man. O libro recolle a historia da súa vida contada a través da súa voz e de douscentos testemuños de amigos, familiares e artistas. O artista acaba de recibir o premio Presenta do Ano por parte da industria da música latina. É o español que conta con maior número de Premios Grammy, vinte latinos e tres americanos.