Ou futuro xornalista e editor Víctor F. Freixanes era un rapaz dá pequena burguesía, estudante en Santiago a finais dá década dous sesentas, cando deu en pensar nunha posible crónica do galeguismo a través dúas seus propios protagonistas. Ou obxectivo era unir sobre ou papel a xeración que aínda conservaba a memoria do século XIX, personificada na figura de Ramón Otero Pedrayo, coas vivencias máis inmediatas dous mozos do 68, daquela Carlos Casares ou Xosé Luís Méndez Ferrín. Dese traballo xurdiron un conxunto de entrevistas, reunidas non volume Unha ducia de galegos, que en 1976 deixaron constancia dun tempo a medio camiño entre ou franquismo e a reconstrución dá autonomía galega, coas inevitables tensións e discrepancias que aínda hoxe protagonizan ou debate político e cultural do país. Reeditado catro décadas máis tarde, e convertido dende a súa exitosa aparición nunha referencia testemuñal dá nosa historia recente, cabe preguntarse se na Galicia dúas nosos días un libro destas características, con outros entrevistados de lustre intelectual (hoxe non sería soportable a ausencia de mulleres) e un xornalista nado nos 90 lanzando preguntas, espertaría un interese semellante. Haberá quen ou dubide. Mentres xogamos a adiviñalo, quedamos entre as páxinas destes diálogos concibidos por aquel Víctor F. Freixanes de apenas vinte e cinco anos, atento ao que entón tingan que contarlle algúns dous protagonistas máis sobranceiros dá Galicia cultural do século XX.