Sen tempo para lamerse as feridas de Burgos, toca pensar na Penya. Agardamos que o Breo logre a segunda vitoria en casa. Os celestes reciben a outro equipo que, como o Estu, é un histórico do baloncesto español, pero agora debe loitar pola supervivencia na Liga Endesa. Os anos gloriosos do cadro de Badalona quedan atrás. De todos os xeitos e ata hai pouco, os verdinegros relacionábanse cos grandes. O conxunto lucense logrou derrotalos en máis dunha ocasión. O triunfo máis emocionante (80-79) data do Nadal do 2001. Recordo ao adestrador visitante tratando de explicar o inexplicable ao final do duelo (os locais remontaran oito puntos en contra en menos de dous minutos). O shériff Comas trataba de ocultar un cabreo morrocotudo baixo o seu frondoso mostacho, pero a súa incontinencia -cualidade ou defecto, segundo mírese- delatoulle enseguida: «Non podemos estar a nos rir no tiro libre». Referíase ao sucedido nos últimos segundos. Nunha das ocasións nas que Álex Mumbrú foi á liña de persoal. Biota, pendente do rebote, empezou a dicirlle: «Falla Mumbrú bonito, falla». O aleiro se rio, confiaba na súa boneca, pero fallou. Este e outros erros, pero sobre todo o acerto breoganista, apertaron o marcador. A falta de escasos segundos, os locais dispuñan dunha última posesión para gañar o partido. Foi precisamente Nacho Biota o que intentou anotar buscando o aro nunha das súas características entradas a canastra, pero a defensa pechoulle e o esférico se lle escurrió das mans, entón as de Loncar recollérono. O serbio elevouse e cun rápido lanzamento en suspensión meteu o balón limpo na cesta. Só restaba un segundo. Delirium tremens. Uns saltaban de alegría, outros se botaban as mans á cabeza, pero eu quedei coa mirada fixa na reacción de Nicola Loncar (autor da última canastra) e a de Devin Davis, ambos xa sen camiseta, abrazados, cos músculos en tensión. Non facía moito, ambas as musculaturas xa se atoparon, e non precisamente para darse cariño. Entón, comprendín porque os adestradores adoitan dicir que gañar une ao grupo. Tamén saquei outra conclusión: aínda que todo se complique, merece a pena loitar ata o final para paladear o sempre doce sabor da vitoria.