Non foi unha agradable xornada a da fin de semana pasada para a ACB. Poucas entradas nalgunhas canchas, campo baleiro como en San Sebastián e algúns resultados máis propios doutro tempo que dunha competición seria. As malleiras a Zaragoza e Fuenlabrada soaron como un canonazo na rúa Iradier en Barcelona. Difícil vender «a mellor liga de Europa» con esas desigualdades. Curiosamente, esta tarde en Burgos enfróntanse dúas franquías que son unha bendición para esta Liga . Non son do grupo dos ricos, pero chegaron para suplir a Bilbao e Sevilla, os uns cunha débeda insoportable e os outros incapaces de encher as bancadas da súa cancha tras 20 anos en ACB. Como dixen tantas veces, un sopro de aire fresco para unha competición que sen descensos ían quedando sen alicientes.
É só a quinta xornada, pero xa se ha ir un adestrador e en Burgos coméntase que o amigo Epi, cun ascenso e unha fantástica campaña como bagaxe, se o Breogán gaña esta tarde terá problemas. E claro que pode gañar o Breogán, fronte ao Estudantes deixouno claro. Chegou ata aquí para non ser comparsa. Un máis dunha liga de dez ou 12 equipos que aspiran a non ter problemas.
O parte de guerra volve ser preocupante. Crecen os feridos e ninguén parece estar recuperado. Dinnos que prevalecerán as sensacións. Non coñecín a ningún xogador que non queira xogar se está en condicións, estao ou non Alec Brown? Esa é a pregunta. Con el ou sen el pódese gañar en Burgos. Alí unha afección quente sabe que unha derrota pode ter consecuencias e apertará como o fai sempre, nin máis nin menos. O Breogán tamén sabe onde lévalle unha vitoria, con dous partidos en casa ao virar a esquina, a esixencia é o mesmo espírito do Pazo. Non podemos ser valentes unicamente en Lugo. Sabemos que hai que gañar algún partido fose para salvarse e todos sabemos o difícil que é gañar lonxe de casa en ACB.
Esta tarde, contra un equipo da nosa liga, teremos unha referencia exacta do que vale este equipo lonxe do apoio da súa afección.