A Estación Fitopatológica de Areeiro emitiu un informe sobre a árbore
15 jul 2015 . Actualizado ás 18:11 h.«Non parece factible a súa recuperación mediante calquera tipo de actuación». É a conclusión do informe emitido pola Estación Fitopatológica de Areeiro (pertencente á Deputación de Pontevedra) que acaba de recibir o Concello de Pontedeume. «Imos confiar na sorte que está en mans da natureza», lamentaba o alcalde, Bernardo Fernández.
O concello encargou a valoración tras detectarse unha «notoria deterioración da centenaria árbore da Casa Tenreiro, incluído no Catálogo Galego de árbores Senlleiras, e cuns cincocentos anos de antigüidade. Detallan que no ano 2012 expertos da estación constataron que as acículas continuábanse secando e que a defoliación seguía aumentando. O verán dese mesmo ano o Concello tomou a medida de levantar o lousado de parte do paseo para garantir que as raíces se puidesen oxigenar.
A pasada primavera, detallan desde o Concello, os técnicos comprobaron que a defoliación era practicamente total e permanecían verdes brótelos chupones que nacen no fuste. Tamén tomaron mostras do chan para comprobar a posible existencia de fungos, e aínda que non se detectou presenza de Armillaria, si de Phytophtora citrícola.
Os últimos anos a deterioración foi máis que patente no exemplar que aos poucos ha ir secándose exteriormente. Numerosos veciños e entidades como SOS Pontedeume han reclamando en reiteradas ocasións durante os últimos anos que se tomasen medidas para intentar paliar a situación da árbore.
Desde o goberno municipal sinalan que no entanto se porán en contacto coa estación para interesarse polos pormenores do estudo dun elemento emblemático do patrimonio natural eumés que, por desgraza, lamentan, parece inviable recuperar.
Medio milenio de historia
O tezo dos Tenreiro é un exemplar de Taxus baccata que foi testemuña de momentos únicos da historia. Aínda que desde hai anos está pechada a escaleira, a estrutura do exemplar permitiu habilitar tres pisos onde almorzou o político Emilio Castelar en 1885. A principios do século pasado intelectuais, políticos e escritores reuníronse alí, invitados os irmáns Ramón María e Antonio Tenreiro, propietarios da leira.
Azorín, Valle-Inclán ou Manuel Azaña foron outros dos seus ilustres visitantes. E tamén houbo quen preferiu inmortalizalo para a posteridade como Emilia Pardo Bazán, que o elixiu como escenario da súa novela Unha cristiá.
Baixo as súas ramas tamén se tomaron decisións políticas. O goberno en pleno da Segunda República, que presidía Santiago Casares Quiroga, celebrou un banquete.