María Bouza abriu o local en 1947, entón como tenda, e o domingo pechou este céntrico café bar pola xubilación de Gregorio Iglesias , tras máis de 45 anos de traballo
23 ene 2019 . Actualizado ás 16:55 h.Ortigueira vive con pesar indisimulado e morriña o peche, o domingo pola tarde, do Ciclón, o café bar situado na Travesía dá Alameda, «non corazón dá vila», como apunta un cliente. No toldo da fachada figura a data de apertura do negocio, 1947, polo que este ano cumpre 72. «Inicialmente era unha pequena tenda, que servía alimentos e bebidas, e estaba a cargo de María Bouza, coñecida como María do Tiroteo, polo lugar de procedencia [na parroquia de Ladrido], unha señora que percorría tamén as feiras dá comarca vendendo queixos e outros produtos», conta o farmacéutico e presidente da Asociación Cultural Terras do Ortegal, Xosé María Torres.
A fundadora do establecemento e o seu marido transformárono nos anos 70 para crear «unha cafetería moderna». Foi entón cando comezou a axudarlles como camareiro Gregorio Iglesias , «un rapaz de 13 ou 14 anos, fillo dun dous empregados do antigo Feve [ferrocarril de vía estreita] ou dás empresas que construíron a vía do tren, procedente dun pequeno pobo de Valladolid , na comarca de Terra de Campos, non límite coa provincia con Zamora», relata Torres. «Ou matrimonio [María e o seu esposo], que non tiña fillos, tratouno [ao novo empregado] coma se fora dá familia, e cando se fixeron maiores, fíxose cargo o do negocio», engade. Agora, con algo máis de 60 anos, «e máis de 45 de servizo» no céntrico establecemento, como recalca o responsable de Terras do Ortegal, Iglesias decidiu xubilarse.
Hai tempo que os veciños e o resto de persoas que transitan pola zona viron un cartel nas ventás da fachada. O Ciclón «traspásase». Pero, de momento, non parece haber ninguén disposto a facerse cargo do negocio fundado fai máis de sete décadas, e o seu encargado retírase. Para moitos representa «toda unha institución en Ortigueira». Igual que o café bar, pola localización e mesmo a decoración, simulando os vagóns dun tren. «Aquí levo pasado moitas tardes de parola cos amigos cando volvo á vila, nas vacacións do verán, non Nadal ou na Semana Santa», comentaba estes días un ortegano que vive fóra, aínda que regresa periodicamente e agora non sabe onde se sentirá «tan na casa coma aquí» tomando o café ou conversando cos amigos, «ou con Gregorio, que aínda que calado, é moi afable».