Agosto comeza con cor de outono; a pandemia renace das súas ¡cinzas! e a nosa saúde, física e mental, reséntese. Aínda que no mental sexa máis difícil de recoñecer a deterioración, porque habita no lugar máis íntimo do ser humano e quen o sofre non sempre se recoñece como enfermo. E, se o fai, o seu acceso á atención que necesita adoita atrasarse considerablemente.
Este xornal dedicou o domingo unhas páxinas, de enorme interese, á saúde mental, nas que, expertos e afectados, consideran urxente unha maior atención aos seus actuais problemas. A miña columna pretende unirse, con profunda convicción, a esa demanda, porque coñezo a moitas persoas sen atención, psicoloxicamente enfermas ou en proceso de ver seriamente perturbada a súa saúde mental. Non só polos danos colaterais da pandemia, tamén pola présa, que non deixa tempo para a compaña ou a caricia cómplice, cando os avós, os pais ou os amigos esquecer de case todo, ou a pena, sen causa aparente, acomódase no seu peito para quedar. E, mentres agardan nin saben que, escoitan unha e outra vez: tes que… Coma se só de querer tratásese.
Nada xustifica a longa espera para conseguir unha atención psicolóxica ou psiquiátrica cando a mente comeza a tinguir de gris, como mínimo de gris, a vida cotiá de quen se achega ao precipicio de E… sería moi conveniente comezar as terapias explicando, ata a saciedade, que a mente tamén se acatarra, contáxiase de virus agresivos e, mesmo, paralízase pola pena e convértese en muro inexpugnable para entrar en ou saír da noite que a envolve.