O que máis estrañan os veciños da área de Ferrol son os encontros con familiares e amigos, poder saír pola noite ou tomar café dentro dun local
26 novs 2020 . Actualizado ás 05:00 h.As medidas anticovid implantadas nesta segunda onda da pandemia implican unha serie de restricións que afectan á cidadanía en xeral de Ferrolterra, tanto dentro como fose da área perimetral pechada. Os veciños teñen vedadas agora cousas como reunirse con familiares e amigos, ou simplemente sentarse nun bar en compaña. É o caso de María José Brión Sobrido, que vive no Pieiro e traballa no campus universitario de Ferrol, «Boto de menos socializar e tomar o café, para o que sempre quedaba con alguén», apunta, e engade que a dá «moita tristeza» ver as rúas da cidade baleiras. Pola súa banda, Josefa Dopico tamén di sentirse moi triste, porque vive soa e non pode reunirse cos seus familiares, e tampouco acudir ás actividades que tanta vida lle daban, como ximnasia e memoria. «Síntome soa e amargada, agora mesmo vou para a residencia -polo centro de especialidades da área sanitaria- e teño moito medo a contaxiarme». Quéixase de que atrasan as consultas, pero recoñece que «os sanitarios están a lume de biqueira e nós non somos conscientes das cousas». Andrés López, pola súa banda, é xubilado e bota de menos o tempo que compartía cos seus amigos xogando a partida no bar. «Agora bótoa en casa coa miña muller, pero non é o mesmo».
Diana Rodríguez: «Dóeme moito que os meus pais non poidan ver aos seus netos»
Diana Rodríguez Varela vive en Narón e toda a súa familia, salvo un irmán que tamén reside no mesmo municipio, está en Cariño. «Dóeme moito que os meus pais non poidan ver aos meus fillos, os seus netos», apunta, engadindo que levan tres meses sen reunirse. «Cando comezou o colexio deixamos de ir a Cariño as fins de semana, por precaución, para non contaxiar aos meus pais, que teñen 74 e 72 anos, e agora arrepíntome de non visitalos máis antes do peche perimetral», manifesta. «É un pouco triste, estando tan preto non poder ver aos meus pais e ao meu irmán, aínda que sexa coas máscaras e gardando a distancia, e eles tamén nos botan moito de menos, sobre todo aos netos», di. De feito, o seu pai xa tivo pensado varias veces a posibilidade de verse na fronteira do peche perimetral, uns en Pedroso e outros en San Sadurniño. Os seus fillos, Leonel e Hugo, «tamén teñen moitas ganas de ver aos avós, pero son os que mellor cumpren, porque saben que non se pode», apunta, e teme que o Nadal tampouco poidan celebralas xuntos.
Manolo Antón: «Queixume non ter a liberdade de saír a dar unha volta pola noite»
Manolo Antón é o propietario do bar De Manuel, situado en cálea María, detrás do consistorio de Ferrol, e asegura que o que máis bota en falta é «a liberdade de saír a pasear e dar unha volta pola noite, e tomar algo coa xente, se cadra». No entanto, despois precisa que o que máis lle está afectado é estar «sen o meu posto de traballo». «Son autónomo, levo co negocio desde xuño do 2019 e agora tiven que pechar», sinala, engadindo que segue tendo os mesmos gastos que cando estaba aberto, pero sen ningún ingreso, como todos os hostaleiros. Ao principio, Manolo tivo dous empregados, pero agora está el só a cargo de o seu negocio. E de estar suxeito á barra do bar pasou a ter libre todo o tempo do mundo, co que adoita pasear ao seu can e aproveita para conversar na rúa coas súas amizades. Pero insiste en que o máis bota de menos agora mesmo, por mor das restricións derivadas da pandemia do coronavirus e máis concretamente do toque de queda, é «esa liberdade de poder andar tranquilamente pola rúa de noite».
Alberto Latexe: «Aféctame non poder tomar café nun sitio pechado e a falta de aseos»
Alberto Latexe traballa no servizo de limpeza viaria do Concello de Ferrol, porque forma parte do persoal de Urbaser. O seu maior problema agora mesmo é a falta de aseos públicos na cidade, xa que o seu labor diaria se desenvolve integramente na rúa e non ten o recurso de acceder a un establecemento de hostalería cando necesita ir ao baño. Tamén bota de menos «poder estar nun sitio pechado tomando un café, especialmente en días como hoxe», apunta, aludindo á xornada chuviosa de onte. Alberto está casado e ten unha filla de tres anos, polo que xa non se lle ofrecen tantas posibilidades de saír as fins de semana, pero indica que si lle gustaría poder ir a un restaurante de cando en vez coa súa familia, algo que tamén lle está vedado agora. Este operario, que traballa a quendas, asegura que «estar metido en casa tantas horas» resúltalle atafegante, polo que agarda que os cidadáns contribúan a que a situación mellore, que baixen os contagios e que se poida recuperar unha certa normalidade, aínda que cre que xa nunca será como antes da pandemia.
María Isasi: «Enfádame a falta de solidariedade, que a xente non se esforce máis»
María Isasi, funcionaria da Administración de Xustiza, está vivenda a pandemia nunha situación bastante máis complicada que a maioría da xente. O seu marido leva tres meses na uci por unha patoloxía non covid, polo que ela é testemuña directa do que ocorre dentro e fóra do hospital Arquitecto Marcide. «Vexo aos sanitarios e ao persoal de mantemento esforzándose ao máximo para tratar de pór coto a esta complicada e dramática situación, e despois saio á rúa e vexo os comportamentos da cidadanía, con xente sen máscara falando por teléfono ou fumando», apunta. E engade, «enfádame a falta de solidariedade, que a xente non sexa consciente da gravidade da situación e que non esforce máis por seguir as normas». María Isasi considera que os xestores políticos das distintas administracións tampouco están á altura das circunstancias. «Se como funciona a burocracia, pero pensei que en materia sanitaria se movía mellor», manifesta, e conclúe que, na súa complicada situación actual, «boto de menos case todo».