O queixume e a autocompasión han arraigado de tal modo na idiosincrasia local que cegaron a capacidade de soñar un futuro colectivo. A sucesión histórica de golpes recibidos amputou a imaxinación. A utopía foi substituída por un burocratismo exidado e faltón, incapaz de estimular a rebeldía cívica (ata Verín saca á rúa máis veciños polo peche dun paritorio que Ferrolterra pola súa morte anunciada). Os partidos hai tempo que axustaron a mira das súas telémetros políticos a catro anos: fóra dese horizonte nada é. Non teñen proxecto para o Ferrol do século XXI, para emprender unha transformación de longo alento, que transcenda o ir tirando. Non ven rendibilidade no esforzo de idear un cambio do estatu quo. Non é pesimismo: polas súas obras coñecerédelos. Vaia se os coñecemos. Volvo lembrar ao falecido enxeñeiro Juan Gelpi, autor dunha tese que partía de experiencias europeas e norteamericanas de bases navais que a nova misilística e as alianzas estratéxicas arrumbaron como chatarra inservible. O Castro publicou un extracto do traballo nun volume cun título revelador, Unha cidade irrepetible. E tanto. Desde entón, e vai para vinte e cinco anos, non coñezo outra idea documentada e argumentalmente estruturada que suxira a posibilidade dun futuro para Ferrol diferente do que lle reserva a preguiza mental dos seus líderes (?). Ao contrario, seguimos como cando os sindicatos facían desfilar a miles de traballadores para proclamar «Non á reconversión naval», cando era un feito consumado. Mentres o futuro dos nosos fillos é a emigración, seguimos coa melancólica fantasía de que verde era o meu val.