Carlos Pita: «Se logramos unha praza onde ninguén pregunte quen a fixo sería un triunfo»

A pé de obra do proxecto urbanístico máis importante que ten en marcha Ferrol, o seu autor, Carlos Pita Abad (A Coruña, 1964), móstrase satisfeito: «Está a quedar mellor do agardado», di nunha praza de Armas que aspira a converter no lugar de reunión de todos os ferroláns. Por diante restan dous meses longos de obras, os máis decisivos, e coa ameaza dunhas condicións meteorolóxicas adversas que empezan a afectar.

-Como vai a obra?

-Pois ben, estou contento. O problema que estamos a ter é o do tempo, que o estamos sufrindo, como todos, pero nunha obra de pavimentación a espazo aberto sófrese aínda máis. Agardemos que nos dea unha tregua, porque agora mesmo a obra vai condicionada á climatoloxía.

-E poderase cumprir o obxectivo de abrir a praza en Nadal?

-O fin de obra está fixado a finais de xaneiro. Está a facerse todo o esforzo, a petición do goberno local, e nós encantados de satisfacelo, de poder abrir parte da praza para o Nadal, para que se poidan festexar coa praza case rematada, pero o mal tempo está a xogarnos unha mala pasada. Levamos tres semanas seguidas de choivas e iso estanos condicionando. Non son futurólogo.

-Entenderán os ferroláns a superficie de terra?

-Si, estou convencido de que si. Hai que aclarar que é terra que chamamos estabilizada, que leva un produto químico que mellora todas as condicións e prestacións do material. É unha terra que a diferenza do terrizo do Cantón drena mellor, responde mellor ás escorrentías, en teoría non mancha, e non formará charcos. Será unha superficie drenante, que lle vén moi ben á cidade, para drenar un pouco todo a auga que recolle aquí abaixo A Magdalena. O aspecto será case de terra batida de tenis, pero dunha cor próxima ao granito. O pé estará moi seco, máis que camiñando pola rúa Real cando chove. Imos velo, pero eu creo que vai gustar.

-Haberá árbores de gran porte que haberá que traer desde Holanda. Por que?

-Colocamos árbores de gran porte porque polo baleiro da praza é importante traer árbores o máis grandes posible. Parecíanos importante para que desde o primeiro momento tivese ese aspecto de praza arboredo. Non hai viveiros para conseguir esas árbores na península ibérica, e atopamos viveiros en Alemaña, Holanda e creo que hai algún por Irlanda. E ao final optouse por estes porque son os máis próximos que temos. Son árbores educadas para ser replantados en espazos urbanos.

-E cheirarán a tila, como recolle o proxecto?

-Agardemos que si. Se non, reclamámosllo. E poderemos facernos infusións... (ri).

-Está preparado para pasar á historia como o arquitecto que reformou Armas?

-¡Divos líbreme! Por aquí pasamos moitos, e pasarán moitos máis. Agardemos que a decisión que tomamos de proxecto de recuperar a topografía orixinal cumpra as súas funcións, ou as súas ilusións, mellor devandito. E que sexa unha praza que poida ser aceptada por todos os ferroláns e por todo Ferrol e que teña a maior vida posible. O que estamos a intentar é facer unha arquitectura na que o que menos importe sexa o nome do quen a fixo. Estamos buscando unha arquitectura o máis anónima posible, case coma se fose popular. Ninguén pregunta quen escribiu A Rianxeira, e escribiuna alguén. Se logramos facer unha praza onde ninguén pregunte quen a fixo, para min sería un triunfo.

-Está a plasmarse o proxecto como o deseñou en papel?

-Nunca pasa iso e a realidade sempre supera ao papel. Está a quedar mellor do que agardabamos.

---

---

---