Sabes que a Infantería de Marina española é a máis antiga?

Museo Naval FERROL

FERROL CIDADE

CEDIDA

Trátase de unidades especializadas en terra que se empregan no mar

21 sep 2019 . Actualizado ás 12:23 h.

Os Terzos Españois eran polas súas capacidades operativas unha perfecta combinación das distintas unidades militares da época, o século XVI, formadas por veteranos soldados mandados por bos oficiais. Ademais, non se trataba de simples mercenarios a soldo, eran homes de honra. Non só foron a organización militar máis potente do seu tempo, tamén foi o xerme doutros corpos militares como os Infantes de Marina que chegaron ata os nosos días.

O rei e emperador Carlos I de España e V do Sacro Imperio Romano Germánico creou a Infantería de Marina en 1537 ao asignar de forma permanente ás escuadras de Galeras do Mediterráneo as Compañas Vellas do Mar de Nápoles.

Estas eran compañas que xa existían (de aí a súa cualificación de vellas) que se embarcaron de forma permanente nas Galeras, pasando a depender destas unidades navais.

En 1566 o rei Felipe II vincula permanentemente ás Reais Armadas algúns Terzos de Infantería Española que co nome xenérico de Infantería de Armada, combateron por terra e mar baseados na Escuadras de Galeras e Galeóns. Un dos Terzos que vincula é o Terzo Novo do Mar de Nápoles ao que se incorporan as Compañas Vellas asignadas á galeras polo Emperador Carlos. Por iso, este Terzo toma a antigüidade desas Compañas fixando ese ano 1537 como o da Creación da Infantería de Marina Española, sendo, por outra banda, a máis antiga do mundo. A súa lema é Valentes por Terra e por Mar. Foille concedido «polo seu bravura e bizarría nas campañas de América».

Na batalla de Lepanto (1571), antes de enfrontarse aos turcos, ao ver que coa potencia naval igual ou similar non era suficiente, Don Juan de Austria decide incorporar tamén aos Terzos de Infantería para incrementar a capacidade artilleira de lume das galeras. Xa non se baixaron máis...

A utilidade do emprego dunha unidade especializada de terra no mar quedou demostrada. O transporte e o desembarco ordenado de tropas terrestres dispostas á loita sen cuartel era esencial. Necesitábanse soldados habituados á vida a bordo e que tivesen a disciplina e preparación adecuada para adaptarse ás circunstancias. Xa naqueles tempos, para levar acabo os desembarcos facíase un estudo previo das praias e do fondo mariño, a orografía da zona máis propicia e as mareas adecuadas e xa existían lanchas especializadas para realizalos, embarcacións chatas con ferros de madeira para abatelas sobre a costa, que trataban de protexer ao soldado e facilitaban a toma da praia. Co tempo, aos infantes de mariña vánselles asignando zonas de influencia do Imperio español.

Ao risco de morrer polo disparo dun arcabuz ou inserido nunha pica, no caso dos Infantes engadíase a posibilidade de morrer afogado ou por unha das miles de achas que saían disparadas ao recibir un canonazo a bordo. Pero, a pesar de todo, a súa meta era ser o primeiro en pór o pé nunha praia. Xente anónima, figuras como Cervantes, Lope de Figueroa, Calderón da Barca, o granadero Martín Alvárez, o soldado Manuel Lois García... Todos e cada un destes soldados, ao longo dos séculos, deron proba do seu valor.

Tan bo resultado tiveron os seus servizos que outros países seguiron o exemplo de España. Francia instaurou os seus infantes de mariña en 1622 e Inglaterra en 1664 e o famoso Corpo de Marines dos Estados Unidos creouse en 1775. España xa levaba utilizándoos dous séculos e medio antes en todos os mares e océanos do mundo… (O teu regere imperio fluctus, Hispane memento, ou o que é o mesmo, Lembra España, ti rexiches o Imperio dos Mares).