A enquisa de Sondaxe prognostica outro goberno de coalición: cinco xa tropezaron nos últimos 24 anos
16 may 2019 . Actualizado ás 08:57 h.A esquerdas ou dereitas, e xa sexa bipartito, tripartito ou a catro bandas, o futuro político de Ferrol, salvo sorpresa, terá a súa próxima estación nun novo pacto de goberno. Apúntano os resultados da enquisa de Sondaxe e así o entenden tamén a maior parte dos candidatos que poderían protagonizalo, como trasladaron o pasado martes no debate organizado por La Voz. Nesta condena a entenderse a cidade acumula unha ampla e negativa experiencia traducida en inestabilidade. En catro décadas de democracia, a política local carga na súa mochila con dúas mocións de censura, catro rupturas de gobernos de coalición e a continua alternancia de bando. Salvo entre 2011 e 2015, coa única maioría absoluta da historia democrática lograda polo popular José Manuel Rey Varela, non houbo mandato sen acordo de goberno. E a maioría acabaron en desacordo.
1979-1987
Dous mandatos de PSOE e PCG. O socialista Jaime Quintanilla Ulla foi o primeiro dos dez alcaldes que pasaron pola cadeira de brazos grande da praza de Armas. Gobernou dous mandatos: o primeiro apoiado polo Partido Comunista de Galicia (PCG) e Unidade Galega; no segundo, só cos comunistas.
1987-1991
Goberno de AP e moción de censura. Alfonso Couce Doce, de Alianza Popular, gobernou tras ser a lista máis votada e ante a inexistencia de pactos. Pero en setembro de 1989 o seu primo, o socialista Manuel Couce Pereiro, conseguiu sacar adiante unha moción de censura apoiada por Esquerda Unida e un tránsfuga de AP.
1991-1995
O alcalde máis breve por unha nova moción. De novo outro popular foi o máis votado. Pero Mario Villaamil converteuse no alcalde máis breve da cidade. O pacto entre PSOE e EU atrasouse pola falta de apoio desta formación aos socialistas en Mugardos. Pero aos 89 días prosperou a segunda moción de censura de Ferrol, que levantou de novo á alcaldía a Couce Pereiro coaligado cos de Fernando Miramontes.
1995-1999
PP e IF: 27 meses. O popular Juan Blanco Rouco gobernou case dous anos en solitario: o primeiro e o último do seu mandato. Aos seus oito concelleiros sumaba en xullo de 1996 os cinco de Independentes por Ferrol, pero o acordo de goberno durou 27 meses e rompeu cun Juan Fernández rebautizando a Blanco Rouco como Juan I o Incapaz, e lembrándolle que «só ten oito edís, os outros cinco son nosos e nese circo non queremos seguir sendo os pallasos». Nese circo o PP acusaba a Fernández e os seus de querer arrebatarlle os poderes ao alcalde. E Blanco proclamaba entón ante a prensa: «Asegúrovos que Ferrol necesita unha maioría absoluta: sexa de quen sexa».
1999-2003
BNG e PSOE: praza de España e disputas socialistas. O goberno que Xaime Bello e Bonifacio Borreiros crearon cos seus oito e cinco concelleiros, respectivamente, naufragou polas discrepancias sobre a praza de España. As disputas internas entre os socialistas acabaron cun goberno en minoría nos últimos catro meses de mandato e sen catro dos edís do PSOE, que foron expedientados.
2003-2007
PP e IF: ruptura de facto por Urbanismo. PP, con sete concelleiros, e IF, con seis, volveron darse outra oportunidade en canto Ferrol elixiu outro goberno conservador. Tamén acabou en fracaso, porque aínda que non chegou a haber unha ruptura formal entre os de Juan Juncal e Juan Fernández, si a houbo de facto, con Urbanismo como principal escollo -convenio con Defensa, atrasos na reurbanización do centro ou a reforma da praza de Armas-, especialmente tras a destitución de Francisco Pita-Romero (IF) a cargo de esa concellaría e a súa substitución por Guillermo Evia (PP).
2007-2011
PSOE e EU: 16 meses de sobresaltos. O socialista Vicente Irisarri deu carpetazo ao pacto de goberno que subscribía dezaseis meses antes con EU. O detonante foi a abstención dos de Yolanda Díaz no pleno que propiciou o rexeitamento do regulamento de aplicación da Lei de Grandes Cidades. Pero nese tempo houbo moitas outras «diferenzas insalvables» -polo papel da monarquía, a rehabilitación de Recimil, a reforma de Armas, o chan industrial, o contencioso con Defensa polo IBI, entre outras- e a polémica do soldo do alcalde, que Irisarri se rebaixou un 10 % tras botar a EU do bipartito.
2015-2019
Ferrol en Común e PSOE: 15 meses, o pacto máis breve. En xuño de 2015, Jorge Suárez e Beatriz Sestayo oficializaban un pacto para un goberno «estable» e «cohesionado». Quince meses de bipartito tiraron por terra esas expectativas e converteron o cogoberno de FeC e PSOE no menos duradeiro da historia de Ferrol, deixando paso ao executivo máis minoritario, con seis concelleiros de FeC -que despois quedaron en cinco- e dúas concelleiras dos cinco socialistas, que continuaron no goberno tras a ruptura como edilas non adscritas. Saltaron faíscas pola repartición de carteiras, por discrepancias internas, «deslealdades» e votacións plenarias dispares. Pero todo estalou cando Sestayo quixo retirar as competencias á concelleira de Urbanismo, que foi defendida polo alcalde e quitoullas aos socialistas. E a inestabilidade gañou de novo a partida en Ferrol.
