Non hai campaña electoral na que non se puxo o foco no sector naval público. Conscientes da súa importancia para a economía desta comarca, poucos partidos hanse resistido a meterlle o dente ao zumento debate da situación dos estaleiros da ría, algo completamente lóxico se se fixese desde o rigor e o obxectivo de achegar solucións ou de corrixir situacións indesexables. Pero case nunca -e son moi benévola na apreciación- é así. Faltan tres meses para os próximos comicios municipais e xa empezamos a escoitar disparates, peticións imposibles, interpretacións retortas e simples mentiras. A última ocasión na que o esperpento volveu presidir o debate sobre o naval foi hai escasos días no Congreso, a conta do proxecto de Estaleiro 4.0 para a antiga Bazán.
Gustaríame que Navantia fixese un servizo público e, no canto de invitar aos representantes políticos da nosa zona ás cerimonias de entregas de barcos ou de botaduras, que os leve ás de cortado do primeiro ferro de aceiro -oh, si, ese tan manido corte de chapa- co que se dá o pistoletazo de saída á construción dun buque. E a continuación, a unha clase práctica sobre a continuidade do proceso. Con iso non evitaremos que se escoiten sandeces do estilo de que en Ferrol non se poden fabricar buques civís -foi o flotel de Pemex unha miraxe?- pero polo menos as súas señorías quedarían retratadas cando soltasen as súas perlas. Levarían a lección aprendida, e nós dariámonos/dariámosnos conta -non nola damos xa?- de que só buscan o que tanto reprochan: sacar rédito político a calquera prezo.