Rivas Pol: «A arquitectura popular é un dous grandes patrimonios do noso país»

Ramón Loureiro Calvo
ramón loureiro FERROL / LA VOZ

FERROL CIDADE

JOSE PARDO

«Nas miñas acuarelas sempre está a luz que vin desde que era neno», di o pintor

02 ene 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Antonio Rivas Pol (Xudán, A Pontenova, 1948), artista de longa traxectoria que acaba de expoñer na sala de Deputación Provincial de Lugo, está a abrir un camiño novo, que mesmo para o era completamente insospeitado, non mundo dá acuarela. A súa dedicación ás paisaxes de Galicia do Norte, dá que extende desde a desembocadura de ríos coma ou Belelle e ou Xuvia ata a do Eo, fai que cada vez sexan máis vos lugares nos que lle piden que reflicta, cos seus pinceis, a arquitectura popular dunhas terras que teñen as súas capitais en Ferrol e en Mondoñedo e ou seu corazón espiritual na Terra Chá de Lugo. Fincado en Seselle, non municipio de Ares, Rivas Pol foi, na súa xuventude, alumno do seminario mindoniense, e despois, como mestre, exerceu a docencia tanto en Asturias como en Galicia, ata a súa xubilación non colexio de Canido, en Ferrol.

-Dei vostede que a acuarela, como a fotografía, tamén leva consigo un determinado xeito de mirar ou mundo...

-Así é. Porque pintar acuarela tamén require contemplar ou que tes diante de ti dunha maneira moi especial. Hai que ter un pulso moi atinado, moito oficio. E traballar con precisión, con rapidez, aproveitando a luz para perpetuala. Algo que facía dun xeito marabilloso Turner. Tes que pintar sabendo que non hai volta atrás, e que estás a utilizar unha técnica na que hai pouco lugar para vos erros. Pintando acuarela sabes que non podes equivocarche.

-Pintar tamén é dar testemuño do propio tempo?

-Por suposto. Ou pintor sempre está a revelar na súa obra, dun xeito ou doutro, cal foi a época na que lle tocou vivir. Non é un fotógrafo, nin traballa coma se ou fose, pero tamén está a tratar de que ou instante non que pinta permaneza para sempre ante vos ollos doutros.

-De onde vén a súa paixón pola arquitectura popular?

-A arquitectura popular é un dous grandes patrimonios do noso país. É unha arquitectura que humaniza a paisaxe. A min intenterésanme moitísimo as casas tradicionais dous lugares nos que medrei e nos que vivín. Pero, a estas alturas, xa case interésame máis a arquitectura máis adxectiva, a que rodea esas casas: desde vos hórreos ata vos pombais. E estou sorprendido vendo a cantidade de xente que me chama dun sitio e doutro para falarme desas construcións e para dicirme se non gustaríame pintalas. É moi fermoso para min, porque vexo que cada vez se lle quere máis a esa arquitectura.

-As súas raíces inflúen, dalgún xeito, na súa maneira de pintar?

-As miñas raíces rurais inflúen en min, como persoa, e na miña obra como pintor, dun xeito determinante. Eu son unha persoa que non procede do mundo urbano, senón todo ou contrario. E nas miñas acuarelas sempre está, dalgunha maneira, a luz que vin desde neno. Un creador tamén é fillo dá súa terra e do seupropio tempo, e iso determina ou seu labor como artista.