Nin a comida, nin a paisaxe, nin a arquitectura. O que máis lle gusta a esta iraniana da súa patria adoptiva é que «a xente sabe gozar das pequenas cousas da vida»
23 jun 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Mentres a moitos mozos investigadores españois non queda máis remedio que facer as maletas e emigrar ao estranxeiro, hai outros moitos cerebros foráneos que fan o camiño á inversa. É o caso de Sara Malmir, unha enxeñeira de polímeros iraniana que hai xa dous anos e medio abandonou o seu país para facer o doutoramento e a tese na Escola Politécnica de Serantes. «Despois de estudar a carreira, estiven cinco anos traballando en Teherán, pero tiña moitas ganas de volver á universidade, porque a min sempre me gustou moito investigar, estudar, así que me puxen a buscar posibles sitios nos que facer o meu doutoramento», comenta unha enxeñeira que xa desde nena brillou como unha alumna sobresaliente.
Sara asegura que naquela decisión tivo moito que ver o seu marido, Shahrouz Houshmandad, un informático de mentalidade aberta que desde o primeiro momento animouna a perseguir os seus soños. Un tipo de home pouco común nun país como Irán, onde o veo está imposto por lei e as mulleres necesitan o permiso dos seus maridos para poder viaxar máis aló das súas fronteiras. «El sempre me animou, mesmo cando eu tiven dúbidas e pensei en cancelalo todo», di Malmir con cariño cara á súa parella, de quen se tivo que separar para poder vivir a súa aventura académica no estranxeiro.
Coa decisión xa tomada, esta muller de exótica beleza persa comezou a buscar oportunidades por toda Europa e mesmo en Australia, pero ao final decantouse por Ferrol. Por que a Politécnica de Serantes? «Aquí ofrecíanme un contrato de traballo e ademais a vida en Ferrol é máis barata que unha gran cidade».
Aínda que recoñece que ao principio a adaptación non foi nada doado -porque chegou sen saber nin palabra de español e estrañaba moito ao seu marido-, Malmir non tardou en integrarse. Aos poucos foi construíndo unha gran «familia» composta polos seus compañeiros do campus, os amigos do ximnasio Sport Club and Fitness e os seus propios veciños. «En todo este tempo tiven dúas caseiras, Pilar e Fifi, e as dúas tratáronme como a unha filla», di esta ferrolá de adopción que ao principio viviu en cálea María e agora ten o seu fogar na rúa Real.
Da súa cidade de acollida, a Malmir gústalle o verde da súa paisaxe, a choiva que o alimenta e tamén a tranquilidade que se respira nas súas rúas fronte ao caótico tráfico e bulicio de Teherán. «Ás veces dáme a impresión de que vivo nunha aldea, como cando saio da escola e escoito cacarear ás galiñas», di entre risos. Pero non foi iso o que máis lle impresionou da súa patria de adopción. «Aos poucos, os meus amigos fixéronme ver que aquí fai falta pouco para ser feliz. A xente goza moitísimo das pequenas cousas da vida, de ir á praia ou reunirse coa familia e non necesita ter un gran soldo ou unha gran casa para ser feliz. En Irán isto non é así: alí a xente cre que para ser feliz hai que ter moitas cousas e levar unha vida de luxo», reflexiona en voz alta Malmir.
Chega o momento da despedida, pero Sara non quere dicir adeus sen ter antes unhas palabras de agradecemento para os seus profesores: Luis Barral, o director do laboratorio de Polímeros -«porque el me deu a oportunidade de iniciar o meu camiño en España»-, e Rebeca Bouza, pola «enerxía positiva» e o «apoio» que sempre lle prestou para desenvolver o seu traballo.
O contrato de Malmir finaliza en outubro. Pero a ela non lle gustaría deixar de ser galega de adopción. «As miñas raíces sempre estarán en Irán, pero aquí descubrín un estilo de vida que me gusta. O que non quero é seguir máis tempo separada do meu marido, así que o plan é que ambos poidamos REVISAR atopar traballo para quedarnos aquí».