«Para nós foi como ter escalado o Naranjo de Bulnes», comenta Manuel Díaz, que cumpriu xunto a Rubén Bugliot o reto de ascender a Torre dá Lonxa
02 jun 2023 . Actualizado ás 18:30 h.«Para nós foi como ter escalado o Naranjo de Bulnes», comenta Manuel Díaz, cariñés, igual que o seu cuñado, Rubén Bugliot. Xuntos lograron a súa particular fazaña deportiva, despois das semanas de confinamento, escalando o espolón do cabo Ortegal, de 80 metros de altura, coñecido en Cariño como Torre dá Lonxa ou Pico dá Moreira. «Fíxose antes, aínda que non hai moitas repeticións. Quen abriu a vía foi Andrés Villar, do Grupo de Rescate Especial de Intervención en Montaña da Garda Civil en Cangas de Onís, hai uns anos. Non é unha vía doado, o acceso é moi complicado, non ten ancoraxes e tes que ir asegurando ti, con friends e fisureros», explica Manuel, de 35 anos. O seu cuñado ten 30.
«En total foron seis horas, desde que deixamos o coche ata que baixamos, rapelando», conta Manuel, afeccionado á escalada. «A que máis nos gusta é a clásica ou alpina [...]. Depende de ti ao cento por cento, por iso tes que intentar manter a cabeza fría». A idea xurdiu durante a reclusión do covid-19 e agora xa pensan na posibilidade de crear unha escola de escalada deportiva, aproveitando «o potencial desta zona, moi pouco coñecida, polos cantís».
Ademais de mente fría, a escalada require bo fondo físico. Manuel teno, como demostrou o día 20 de xuño ao completar correndo os 45 quilómetros que separan Ferrol de San Andrés de Teixido, coa súa muller, Verónica Bugliot, outra deportista apaixonada, de 32 anos. Ambos gozaron da carreira. «Levabamos auga e xel nos chalecos, e fixémolo sen parar. Chegamos moi ben, fomos a un ritmo que podiamos aguantar, sen pasarnos moito», relata a presidenta do club de montañismo e atletismo Os Corzos de Ortegal.
«Cando resultou máis duro foi ao final, ao chegar preto de Cedeira , cando ves que che faltan 12 quilómetros, vas cansa e amais é costa arriba», comenta a corredora. Ela e o seu marido substituíron a carreira ao aire libre por unha cinta e colocáronlle un rodete á bicicleta, para non deixar de adestrar durante o confinamento. A falta de competicións, fixáronse os seus propios desafíos. O de ir de Ferrol a San Andrés correndo resultou moi gratificante. Cando chegaron a meta, catro horas e 34 minutos despois, Verónica só pensaba en regresar a casa para poder darlle o peito ao seu bebé, de 11 meses.