As traballadoras senten o recoñecemento das persoas ás que atenden, non tanto do conxunto da sociedade
12 ene 2019 . Actualizado ás 17:01 h.As auxiliares de axuda a domicilio cociñan, realizan labores de limpeza e aseo persoal. «Pero tamén intentamos que mellore a xente, que gañe autonomía persoal, e traballamos pola súa integración social [por exemplo, sacándovos a pasear]; intentamos que teñan maior calidade de vida, física e psicoloxicamente; e tamén lles dámos compaña, porque están bastante tempo sos. Cando vennos chegar xa din ‘as rapazas dá bata branca' e teñen unha alegría». Ana Santalla (Moeche, 42 anos) resume así as funcións dun colectivo integrado principalmente por mulleres.
Ana leva dous anos traballando no SAF de Cerdido. «Ou primeiro curso que fixen, homologado pola Xunta, pagueino eu, pero ou resto, a maioría foron en Cerdido, aquí temos a posibilidade de facer un mínimo de dous cursos ao ano, sobre temas que vemos necesarios e que propoñemos nas reunións mensuais do servizo», explica. Da súa experiencia laboral conclúe que «a axuda a domicilio é un alivio, porque as cargas familiares son cada vez máis grandes; a xente faise maior e vos novos temos que traballar».
A esta profesional gústalle moito o seu traballo. «A xente é moi agradecida [...], síntome valorada polos meus usuarios. Non rural non temos centros de día nin outro tipo de asistencia, e ía cambiar a vida de moitísimas familias sen este servizo, que serve para que a xente se manteña non seu contorna ou maior tempo posible», comenta. Destaca e eloxia «a boa organización e a implicación» do departamento de Servizos Sociais de Cerdido.
Sonia Pérez (A Barqueira, 32 anos) vive en Cedeira. Estudou un ciclo de auxiliar de enfermería, completou o curso do SAF e xa hai unha década que entrou no equipo de Cerdido. «Isto é moito máis personalizado que nun hospital, porque alí vai e vén a xente, pero nas casas a relación é máis familiar, sabes a vida deles. Fas de todo, aseo, colocar a medicación, limpeza básica, camas, comida, control de citas médicas [...]. Aquí a maioría dá xente é moi maior, temos moitos de 90 para arriba, unha señora de 96. Ou máis duro, para min, é cando enferman ou falecen, porque hai casos nos que vos ves máis que a alguén dá túa familia». E o máis gratificante? «Sacalos a pasear, veos ben, escoitar vos contos de antes... Hai quen che dei ‘é máis ca unha filla'. Socialmente creo que non está valorado».