Coellos

José Varela FAÍSCAS

FERROL

23 ene 2022 . Actualizado ás 05:00 h.

Mentres a adolescencia calcinaba a miña nenez con tumultuosa saña, tivemos unha parella de inquedos terrieres irlandeses, pura corrente eléctrica de alta voltaxe. A Faísca e o Viño, nai e fillo. Cando chegou á nosa casa, a primeira chamábase Chita, o hipocorístico dunha familiar próxima polo que o meu pai optou por substituílo por outro de eufonía yuxtapuesta. A cadela respondía sen trauma aparente ao novo nome (por entón non se prodigaron os psicólogos caninos dos que gozamos agora: eramos tan brutos que criamos que un can era un can: non sabiamos máis. Despois, a forza de collejas, aprendemos). Tiñamos, tamén na rúa de Ínsua pero nun curral próximo ao baixo que habitabamos, galiñas, patos e coellos, que o meu pai coidaba co esmero co que se arma un moble de Ikea e con idéntico método: seguindo instrucións en libros de cunicultura e avicultura que periodicamente recibía por correo. Así foi como construíu, ao resgardo dunha higuera de miguelitos, media ducia de gaiolas —galiñas e patos gozaban da suite do recinto— para os roedores. Nunha ocasión, quizais que por unha imprudencia miña, o Viño deslizouse no interior de dúas das coelleiras e desnucó catorce gazapos duns dous ou tres meses de vida. O can levou unha zurra —xa digo, nada de psicólogos—, pero a miña nai non quixo nin oír falar de sacar algún proveito culinario doméstico da escabechina conejil, que só tiñan un pequeno negrón no pescozo. Non foron da mesma opinión os conmilitones do meu pai, que concluíron con cánticos a dúas voces a paparota que se regalaron poucos días máis tarde coa tenra carne da camada de lebratos.