Luis Loureiro: «Como artista, xamais estiven disposto a renunciar á liberdade»

FERROL

CESAR TOIMIL

«Destruín centos de obras, sobre todo da miña primeira época, e non me arrepinto de iso», di o pintor, cuxa vida dá orixe a un documental que se estreará o día 19

12 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Luis Loureiro (A Revolta, Sedes, 1943) é un creador cuxa longa traxectoria no mundo da arte estivo marcada, desde o primeiro instante, por un decidido afán de independencia. «Como artista, xamais estiven disposto a renunciar á liberdade», di o pintor. E a continuación sinala que «a proximidade a determinados grupos, correntes ou tendencias» quizais lle tería aberto algunhas portas máis», pero tamén tería afogado» o seu proxecto de vida e, en consecuencia, toda a súa obra. Unha vida, e unha obra, que inspiran o documental de Carlos Caraglia que se estreará o día 19 nunha das salas de cine de Odeón. «Destruín centos de obras, sobre todo da miña primeira época, e non me arrepinto de iso», confesa Luis. «A autocrítica, para un artista -sinala- , é imprescindible; un non de pode facer concesións coa súa propia pintura».

-Pero de verdade non lle dá pena ter destruído todas esas obras?

-Pena...? Non, ningunha. Dígoo moi en serio. Na súa inmensa maioría eran obras de aprendizaxe, e do mesmo xeito que non lamento facelas, tampouco lamento deixalas desaparecer.. De todas as maneiras...

-Dígame.

-Eu conservo aínda algúns dos meus primeiros debuxos. Precisamente por iso, por ser dos primeiros. Levo máis de sesenta anos debuxando, e medio século no mundo da pintura. Teño moi presente cales foron as miñas orixes, como cheguei ao mundo da arte. Antes que pola creación plástica, eu sentinme atraído, sobre todo, pola música. E a música sempre foi algo moi importante na miña vida. Unha auténtica paixón, como o é a creación dos grandes arquitectos. A arquitectura atráeme moito, tamén, iso é verdade. Pero a arte chegou á min cando tiña uns trece anos. Entón un debuxo meu foi premiado no Círculo de Xuvia, e un pouco máis tarde outro dos meus debuxos recibiu outro premio no Círculo de Fene. Aquilo deume un impulso moi importante. Nunca deixarei de estar agradecido ao que esas asociacións culturais representaron para moitos de nós. ¡Que gran labor, a de toda esa xente...! E no Círculo de Fene foi, por certo, onde anos máis tarde levei a cabo a miña primeira exposición individual.

-Vostede foi, durante case corenta anos, traballador de Astano.

-Así é, E para min foi fundamental, porque traballar en Astano permitiume vivir sen estar pendente de se vendía un cadro ou non. A ninguén se lle escapa o difícil que resulta vivir do mundo da arte. E talvez agora máis que nunca. Por iso creo que ter unha profesión á marxe deste mundo foi, no meu caso, unha elección acertada. Unha decisión que me evitou moitas servidumes.

-Traballa nalgún novo proxecto?

-Si, claro. Por suposto. Nunca puiden deixar de pintar Necesito estar a crear sempre.

«A autocrítica é imprescindible, un non pode facer concesións coa súa propia pintura»

«Traballar en Astano permitiume vivir sen estar pendente de se vendía un

cadro ou non»

«Teño moi presente cales foron as miñas orixes, como cheguei ao mundo da arte»