Ao ceo de Pequín

Nona Inés Vilariño A miña BITÁCORA

FERROL

17 sep 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Escribo o día despois de que os nosos heroes de Pequín chegasen a Madrid. É un momento para recuperar un pouco a autoestima despois de meses de sobresaltos e incerteza, que non parecen ter fin, porque a inercia do confort persoal parece nublar a mente dos que teñen o deber de afrontar a tarefa de buscar a estabilidade que España pide e necesita. Pero hoxe, despois de varios días, de san goce, podemos alegrarnos sen pudor e agradecer a estes deportistas a súa capacidade de superación, o seu esforzo individual e colectivo e a maxia dun baloncesto intermitente, hai que recoñecelo, pero precisamente por iso máis apaixonante. Son exemplo de fe en si mesmos e no equipo, máis aló do papel, brillante ou modesto, que a cada un lle corresponda. Durante algunha das noites da competición mirei insistentemente a lúa chea, fermosa e travesa. Porque me lembraba unha vivencia da miña nenez. Cando a miña irmá e eu pasabamos as noites lonxe de casa e dos nosos pais. Ela, nada entusiasta destas ausencias, á noitiña miraba o ceo e sempre me preguntaba se a lúa que viamos sería a mesma que vía a nosa nai... Era coma se buscase un lazo de relación cos ausentes. E ese recordo achegoume a Pequín. Coa esperanza de que, pasase o que pasase, o ceo que cobre esa cidade recollese os sons das voces dos nosos deportistas e o ondear da nosa bandeira para unirnos nun abrazo de lúa chea, mentres, sorteando a distancia, rumoreamos ao unísono o nome de España como destinataria querida e común das nosas emocións.