Como saben moi ben os lectores que seguen esta columna de Véndoas pasar, nela adóitase falar de temas sen maior transcendencia, tomando ao voo un instante, un recordo persoal, e tratando de extraer del o que ten de impulso vital ou de graza que non se advirte a primeira vista. Apuntamentos breves, lixeiros, escritos en voz baixa e sen présas, pondo niso todo o sentido común do que uno é capaz, aínda que non sempre se acerte con el. Normalmente, a anécdota ou a historia que se aborda faise sempre nun ton amable, sen espaventos nin rixideces. Iso non quita que a realidade nos leve a temas da actualidade, agres e desagradables na súa propia natureza, que non se poden esquivar. Como o caso que hoxe non son capaz de orillar, porque creo que a gravidade do asunto non debese deixar indiferente a ninguén.
Trátase do tema da ludopatía entre os mozos españois. Un equipo de psicólogos afirma que sólo en Galicia hai 10.000 menores de idade adictos xa aos xogos de azar e apostas deportivas. Son mozos de Educación Secundaria, que apostan en lugares físicos destinados a isto ou por Internet, un acceso moi doado para todos eles, cada un co seu móbil de última xeración. Moitos institutos están a pedir axuda ás Institucións para que este problema empece a ser tratado nas aulas por psicólogos e psiquiatras especialistas no tema. O ano pasado xogáronse en España máis de 34.000 millóns de euros.
O mercado en liña supón xa o 30 % desta cantidade, e unha porcentaxe moi alta deste tipo de apostas corresponde a mozos menores de idade. Os colexios e institutos quéixanse de que ao seu redor se están abrindo salas de apostas que, só coa súa presenza, están a tentar á poboación xuvenil a entrar a probar sorte. Un non entende como as ordenanzas municipais, autonómicas e estatais non detectaron aínda o problema, prohibindo de xeito tallante a proliferación destes negocios. Porque hoxe tamén sabemos que os furtos de fillos a pais, directamente ou dunha forma máis sofisticada como é Internet, están a aumentar en Galicia de forma alarmante. Mozos aparentemente normais que non dubidan en subtraer diñeiro en casa porque o necesitan para esas necesidades ficticias que lles crea o consumismo insensato que todos axudamos a crear, acentuado por esa adicción destrutiva do ludópata que lles han ir fomentando as casas de apostas, presentes en todas partes, tamén acotío na televisión. É o momento de ser tallantes: ao peor non se poden prohibir estes negocios, pero si tanta publicidade, tanta presenza nas rúas e tanta ostentación. Cando se empezou a falar en España da lei que prohibiría fumar en bares, restaurantes, e edificios públicos, moi poucos se creron que podía levar a cabo. Pois aí está, funcionando perfectamente a lei antitabaco.
Creo que o problema é suficientemente grave como para que as distintas Administracións do país póñanse de acordo e aborden con seriedade este asunto. A intranquilidade que xera a desconfianza no fillo que rouba en casa para poder apostar é un suplicio para toda a familia. E os pais non poderán facer nada se non contan co apoio decidido de quen nos gobernan, pois a publicidade e as redes sociais poñen cada día ante os ollos dos seus fillos unha oferta enorme de produtos apetecibles e o engano de poder conseguir máis diñeiro doado apostando a isto ou aquilo.