Hai días que caben nun fado. (Agora dubido: quizais caiban tamén nun nocturno do Chopin máis lábil, no desamparo dun blues, no desgarrado bandoneón de Piazzolla… en tantos alambicados artificios artísticos embelecidos para preservar o brillo da tristeza). Algúns alborean sen présa e embozados na bruma, pero delátaos o seu melosa ronsel de nostalxia. Outros irrompen a pleno sol, con resplandor e aire transparente, aínda que son incapaces de escamotear o seu fráxil perfume de amargura mansa e persistente. É inútil que se mostren baixo aparencias capciosas, a súa pegada deixa sempre o resaibo da desdicida amable, da pena inconsistente e morna, da tristeza doce, que nos orientan aos abismos da introspección, abócannos á vertixe da perplexidade e da incerteza, ao insondable pozo da negrura, cando non á autocompasión máis corrosiva. Son os días aciagos, tan enigmáticos e diferentes, uns con plumones, outros con espiñas, estes premonitorios, inquietantes aqueles, que mesmo traen preguntas pero chegan orfos de respostas. Expúlsannos á intemperie e á insignificancia. Son os días nos que Pessoa nos convoca, aprémanos, talvez nos incite á infausta sombra de Schopenhauer, quen sabe. O seguro, se non certo, é que a súa melancólica banda sonora, máis que un réquiem, nin sequera o de Brahms, en exceso perfecto e hipnótico, é da irrepetible Amália Rodrigues: «Ou fado nasceu um día,/ quando ou vento mal bulía/ e ou ceu ou mar prolongava,/ na amurada dum veleiro,/ non peito dum marinheiro/ que estando triste, cantava,/ que estando triste, cantava». Pero sempre, aínda que tarde, chegan outros días. Iso din.