A verdade é que a moitos non só nos alegra, senón que ata nos emociona un pouco que a Unesco, á hora de chamar a atención sobre o verdadeiro valor do patrimonio da humanidade, e ademais de dirixir a súa mirada aos grandes monumentos, tamén se acorde das tradicións, da arte de contar historias en voz alta e -por citar outro exemplo máis, na miña opinión particularmente valioso- da forma na que os pobos se relacionaron, ao longo dos séculos, co territorio que habitaron e coidaban. A min paréceme que habería que reivindicar, co maior dos entusiasmos, tanto a música das campás como o teatro feito con marionetas. E, postos a pedir, tamén os cafés literarios de Europa e o case infinito catálogo dos seres soñados. Pero, mentres tanto, reconfórtame a alma que a Unesco teña recoñecido xa o valor da pedra seca, alzada sen argamasa algunha, da que en Galicia hai magníficos exemplos, como os valados dos montes de Marraxón, que nalgún caso chegaron a ter centos de metros de lonxitude. Esa pedra seca é moito máis que unha tradición arquitectónica que vén da antigüidade máis remota: é a memoria, labrada en silencio, de quen construíron os muros que agora contemplamos. E o mesmo pode dicirse dos lameiros, dos prados regados por unha inmensa rede de minúsculos ríos -a min gústame chamarlles así, ríos, posto que coa imaxinación poden ser navegados- que protexen a herba das iras da xeada. Creo que xa lles falei dun deses prados de auga no que, no medio da néboa, aparecíase ou barco de vela. O corazón dime que é unha terra sacra.