Cedés e deuvedés, o terror dos océanos

La Voz

FAI GALICIA VERDE

MAST IRHAM | EFE

Os dispositivos de almacenamento están compostos dun plástico moi duro chamado policarbonato que se descompón coa auga do mar e libera sustancias moi tóxicas

07 ago 2018 . Actualizado ás 01:19 h.

Ata hai uns anos, pensábase que os plásticos moi duros, como os que se usan nos mangos dos desaparafusadores ou en os cedés e deuvedés, mantíñanse inalterables durante décadas e mesmo séculos, pero a principios desta década un grupo de investigadores da universidade xaponesa de Nihon descubriron que a crenza era errónea e que este tipo de material, denominado policarbonato, podía alterarse en pouco tempo e desprender sustancias tóxicas moi nocivas para a vida dos océanos. Por iso, o tratamento destes materiais require un extra de coidados por parte dos consumidores cando chega a hora de refugalos, unha decisión cada vez máis común ante a proliferación de dispositivos de almacenamento de menor tamaño e moita máis capacidade.

Como son plásticos, van ao colector amarelo?

A resposta é non. Moitos consumidores identifican o colector amarelo cos plásticos, unha idea que leva a cometer erros graves á hora de reciclar. A este colector van os envases lixeiros de plástico e metal e os briks, pero non outros elementos feitos de materiais similares, como poden ser os cepillos de dentes ou os cubos de limpeza. Tampouco os cedés e deuvedés deben acabar no colector amarelo porque, ao non ser material propio deste tratamento, non chegaría a recuperarse ao chegar ás instalacións industriais onde se procesan os compoñentes dos envases.

Os discos compactos deben levar sempre ao momento limpo municipal ou aos puntos móbiles que algúns concellos poñen a disposición dos seus concidadáns por barrios e parroquias. Desde estes puntos de recollida, os cedés e deuvedés trasládanse aos xestores autorizados, onde os discos son tratados para aproveitar o seu compoñente de valor, que é basicamente o policarbonato, do que están formados estes dispositivos ao 98 %. Unha vez tratado, este plástico volve ser materia prima para a industria. 

Que pasa se chegan ao mar?

O policarbonato obtense dunha combinación de petróleo e gas natural e, segundo revelaron os investigadores japones de Nihon, a súa mestura coa auga do mar pode resultar fatal. Cando se biodegradan no océano, estas sustancias xeran grandes cantidades de bisfenol A ,que é un chamado disruptor endocrino. O bisfenol A é capaz de alterar o sistema hormonal. Segundo explicaron os responsables do estudo, os moluscos, os crustáceos e outros anfibios pódense ver afectados por esta sustancia, mesmo cando se atopa en baixas concentracións. Ademais do policarbonato, o outro elemento que libera esta sustancia ao océano é a resina epóxica, que se utiliza nas pinturas coas que se protexen os cascos dos barcos do óxido e os moluscos. 

Un xesto ecolóxico e económico

Como ocorre no caso do aluminio e do vidro, a reciclaxe do policarbonato é, ademais dunha cuestión de sustentabilidade, un xesto económico de gran valor, xa que este tipo de plástico é moi apreciado na industria. No caso de latas e botellas, a reciclaxe é total sen que o alumnio ou o vidro perdan as súas propiedades. Ambos os elementos poden reciclarse de forma ilimitada.