Capaz de desenvolver os automóbiles máis vangardistas ou involucrase no deseño de aeronaves eléctricas, pero tamén de recuperar o carácter de modelos do pasado como no Mini de BMW, Frank Stephenson é un dos deseñadores máis influentes do mundo
12 ago 2018 . Actualizado ás 05:10 h.A principios dos anos oitenta un mozo que apenas superaba a vintena alternaba as probas de motocrós en Andalucía e Madrid, onde rematara os seus estudos de bacharel, co traballo durante o verán no taller familiar de chapa e pintura en Málaga, de onde era orixinaria a súa nai. A profesión do seu pai, mariño mercante noruegués nacionalizado estadounidense, levoulle antes a vivir en Istambul, tras pasar a súa infancia entre Málaga e Casabranca, Marrocos, onde nacera en 1959. Frank Stephenson Santos cambiará de novo de residencia en 1982; durante catro anos cursará estudos no Art Center College of Design de Pasadena, California, tras os que en 1986 ocupará o seu primeiro traballo como deseñador na Ford Europa en Colonia.
Unha vez abandonou Ford en 1991 para incorporarse a BMW, o seu primeiro reto, e o seu primeiro gran éxito profesional será deseñar o novo todo terreo da marca, o X5, tras o que será responsable dun dos equipos que prepararían as propostas para o novo Mini que o fabricante alemán proxectaba lanzar ao mercado. De entre as 15 propostas elaboradas será a de Stephenson a seleccionada para produción, e o novo Mini de 1999 gozará dun inmediato recoñecemento.
A Italia
Unha oferta do grupo Fiat como director de deseño de Ferrari e Maserati trasladaralle a Italia en 2002, onde non só deberá supervisar o traballo de colaboradores externos como Giugiaro ou Pininfarina e coordinar o desenvolvemento de modelos como o Ferrari FXX, senón que será directamente responsable do Ferrari F430 e o Maserati MC12 Stradale, ambos de 2004. Pero a necesidade dun novo modelo baixo a marca Fiat co que recuperar cota de mercado suporá o seu traslado en 2006 a este departamento.
Baseándose no prototipo Trepiuno elaborado por Roberto Giolito en 2004, conseguirá pór en produción en tempo marca o novo 500, con que repetirá o éxito que o Mini supuxera anos antes para BMW. Dentro do mesmo grupo, o seu seguinte destino a partir de 2007 será a dirección do Centro Stile de Alfa Romeo; supervisará o desenvolvemento do Mito ou o 8C Competizione, pero a súa colaboración co fabricante rematará ante a proposta de incorporarse a McLaren, que lle levase en abril de 2008 a Inglaterra, como director do departamento de deseño dos seus modelos de rúa. En Woking deseñará o MP4-12C lanzado en 2011 e a súa versión mellorada, o 650S de 2014, e corresponderalle ademais desenvolver a proposta para o sucesor do F1, o cobizado modelo de 1992 que na súa versión de rúa mantiña o título de automóbil de serie máis rápido do mundo ata 2005, e na súa versión GTR vencía na súa categoría en Lle Mans en 1995.
Un deportivo híbrido
O proxecto terá como resultado o P1 presentado en 2012, un superdeportivo hibrido que combina un V8 de 3.8 litros con dobre turbo cun propulsor eléctrico conseguindo unha potencia conxunta de 916 CV, que lle permiten acadar unha velocidade máxima de 395 kms/h e unha aceleración de 0 a 100 en 2,8 seg. E como homenaxe á vitoria en Lle Mans do F1, fabricarase aínda unha serie limitada de 35 unidades, o P1 GTR, potenciado ata os 987 CV.
Na aviación
No seu deseño Stephenson aplicará os criterios da biomimética, a «innovación inspirada na natureza», para obter como resultado a agresiva imaxe dunha auténtica máquina de correr. Na actualidade, tras abandonar McLaren en maio de 2017, Stephenson traballa como director de deseño de produto para a empresa de aviación alemá Lilium, no proxecto de aeronaves eléctricas de despegamento vertical, con capacidade para dúas persoas, expostas como unha futura alternativa para o transporte nas grandes cidades.