A mobilidade urbana é un concepto cambiante nos últimos tempos. Se hai unhas décadas todo o mundo tiña claro que o coche era a solución, anhelada solución persoal ademais, agora mesmo ese precepto cambaléase. O denso tráfico nas grandes cidades fai lentos os desprazamentos en coche. Os aparcadoiros regulados acabaron coa barra libre á hora de aparcar e cústanos un ril pagar os aparcadoiros. E despois está o compromiso ambiental. Se todos nos movemos en coche colapsaremos as rúas e ademais provocaremos emisións que acabarán repercutindo no medio ambiente e polo tanto na nosa saúde.
Ante esta tesitura moitos xa buscan alternativas e o transporte colectivo é a máis lóxica... se funcionase ben. Así que para non depender de ninguén temos que expornos seguir mantendo o noso transporte individual. Coche? Imposible aparcalo. Bici? Súo no verán, móllome no inverno, non podo ir vestido con roupa formal. Patinete? Buuuf. Así que por descarte, o único transporte individual que queda é a moto, que non ten ningún dos inconvenientes anteriores. E ollo, que non me refiro ás motos como as entendemos agora. No futuro máis ben serán prácticos e limpos escúteres, con motores eléctricos que non contaminan nin acusticamente nin cos seus fumes. Escúteres que non teñen por que ser propiedade, senón que os podemos alugar a pé de rúa para usalos só un intre. A moto está a afrontar xa este cambio necesario para dar solución ao problema da mobilidade. Fronte á bici ten como vantaxe a súa rapidez, comodidade, versatilidade e, no caso das bicis eléctricas, o seu prezo vén ser o dun ciclomotor básico.
Que lle falta pois á moto para converterse na verdadeira alternativa á mobilidade urbana? Pois sacudirse esa imaxe de vehículo perigoso, o que acapara as noticias de accidentes nos telexornais e nos xornais locais. E sacudirse tamén esa imaxe de vehículo de macarras, vestidos con roupa deportiva e que van en máquinas infernais que fan un ruído que espanta. Esa é labor de todos os que nos movemos en motocicleta. Menos escapes para fardar pasando diante das terrazas, nada de aceleracións nin caballitos, menos agresividade entre os coches, que á fin e ao cabo levamos as de perder.
A imaxe da moto, aos poucos, vaise normalizando e niso tiveron moito que ver esa marea de novos moteiros que se pasaron do coche á moto ao convalidarles o carné para pilotar escúteres de media cilindrada polas cidades. Executivos, profesionais, funcionarios, traballadores en xeral que cada día se desprazan ao seu traballo en moto con aparente aire de normalidade sen que ningún leve un aparatoso mono de coiro.
E cando as motos deixen de humear e facer ruído (deixemos iso para os circuítos, por suposto) teremos gañado a batalla da mobilidade urbana e case todos compartirán na súa praza de garaxe un vehículo familiar de catro rodas cun de dúas rodas que nos solucionará cada día mil problemas.
Así que non lle deamos máis voltas á mobilidade urbana inventando engendros eléctricos que van arroiando peóns polas beirarrúas. E sen matrícula nin seguro.