Cando en España comezaron a popularizarse os automóbiles nos anos sesenta, o 600 empezou a converterse nun símbolo de status. Ao que tiña un 600 íanlle ben as cousas, aínda que en poucos anos xa foron superados polos que compraban automóbiles máis grandes e potentes. Nas décadas seguintes ese símbolo de status seguiu prevalecendo e, xunto ao chalé, o coche marcaba o fuste económico do propietario. A máis centímetros de carrocería ou máis cabalos no motor, máis poderío.
Xa a finais do pasado século ese status significábase cando o propietario/a de o coche de importación sacaba o chaveiro e púñao amais da mesa, marcando terreo. Fulanito ten tal coche, comentábase nos círculos, para significar que a fulanito íalle ben.
Os tempos cambiaron. Xa estamos no século XXI, en plena sociedade da tecnoloxía, e o automóbil perdeu o seu símbolo estatutario (salvo futbolistas subidos a carros de 600 cabalos).
Os fabricantes anuncian que o coche autónomo está ás portas. Xa non fará falta lucir xeitos de bo condutor, pois diso se encargará o propio coche. Os mozos de hoxe en día, a diferenza dos de hai unhas décadas, xa non mostran esa necesidade de sacarse o carné de conducir en canto cumpren os 18 anos. Interésalles máis o ultimo «smartphone premium» ou viaxar cos seus amigos por Europa. Non hai présa para comprarse un coche.
E case sen darnos conta atopámonos coa terceira revolución do automóbil do século XXI. Si, a terceira, porque a primeira será a do coche limpo, xa sexa eléctrico, híbrido ou de pila de hidróxeno; a segunda, a mencionada do coche autónomo, e a terceira, da que queremos falar hoxe, a do coche sen propietario.
Cara a iso camiñan os que xa probaron as bondades do carsharing, ese alugueiro de coches por minutos, que atopamos aparcados nas rúas e utilizamos mentres nos fan falta. De momento en Madrid, pero quen sabe canto tardarán en estenderse ás nosas cidades.
Ademais, vemos como nas empresas comezan a prodigarse os alugueiros (rénting) de coches de executivos, coches que se compran con paquetes de uso, mantemento e seguro incluído e que ao cabo de tres anos, máis ou menos, renóvanse.
Esta semana estiven nun concesionario galego estudando a posibilidade de renovar o coche familiar e sorprendeume a pregunta do vendedor: «Estás seguro de que o queres comprar?»
Ante min perplexidade pola pregunta explicoume que se non o quería comprar eles púñanme o coche na miña porta cun contrato polo cal, pagando unha tarifa plana mensual, poderíao usar o tempo que quixese, incluídos os mantementos e o seguro. Só tería que pórlle a gasolina e cando me apetecese, máis ou menos, devolvíallo ou mo cambiaban por outro modelo.
E o certo é que, xa en España, un de cada cinco coches novos non se compra, senón que se aluga. É dicir, que os que o conducen non son os seus propietarios, senón os seus usuarios. O futuro vai por aí, xa non queremos fardar de coche, só ter o que nos gusta dispoñible cando o necesitemos.