Pasamos un ano no que, como lles habiamos vindo contando todos os meses neste ON Motor, percíbense cambios no mundo do automóbil, cambios que quizais anuncian unha nova era. Cambiamos do diésel á gasolina, quizais como un paso previo cara aos híbridos ou os eléctricos do futuro. E cambiamos da propiedade, daquel desexo de ter un coche propio aos dezaoito anos, que nos cativaba aos que eramos mozos nos 80 ou 90, a unha despreocupación neste século XXI, no que aos mozos lles interesa máis a videoconsola ou o móbil de última xeración e aos adultos convenlles máis usar o coche de empresa, os que poden, ou alugalo por rénting, os que queren.
Só hai que baixar pola A-6 para comprobar como, allende a Porta de Hierro , os madrileños xa desdeñan o coche propio cativados por eses cochecitos eléctricos que, aparcados en calquera esquina da capital, ofrécense a facerlle ao condutor un servizo por minutos ou por horas, previo pagamento co móbil. É o futuro da automoción, din algúns. Para que quero comprar un coche, se teño un «de usar e tirar» coma se fose un Kleenex?
En España vendéronse o pasado ano 1.234.931 coches novos. A pulmón, sen respiración asistida de plans gobernamentais de axuda á compra, como en anos anteriores. Bo, quizais con algo de osíxeno en forma de automatriculaciones, pero diso houbo sempre. Estamos xa na velocidade de cruceiro para un país como España, que non pode aspirar a máis de 1,3 ou 1,4 millóns de coches ao ano. E máis cos salarios que se están pagando aos que se incorporan ao mercado de traballo actualmente.
Por iso quizais asistimos tamén a outro cambio radical no concepto do automóbil, o do sentimento estatutario que daba fai tan só uns anos ter un coche máis grande ou máis luxoso. A última crise fixo desaparecer case completamente a venda de modelos de luxo, e mesmo os deportivos. O país pasábao mal e non estaba ben visto saír na berlina de importación de cinco metros revestida en coiro.
Por iso comprobamos como o pasado ano, dese millón douscentos e pico mil coches vendidos en total, só menos de 12.000 foron berlinas de tamaño grande ou segmento de luxo. Case desaparecen do mapa.
Hai dúas décadas apenas, mentres en Europa triunfaban os familiares e os monovolumes, en España seguiamos querendo coches de tres corpos, con maleteiro grande e separado, que, quizais por certo complexo que sería digno de analizar, facíannos sentir máis importantes. Agora os que levantan expectación son os SUV de tamaño medio e os urbanos pequeniños, doados de aparcar e moi equipados a nivel tecnolóxico. Mola o mini, o «cool» son as pantallas e non os grandes maleteiros. Hai quen di que aos mozos xa lles é indiferente o automóbil, que non lles importa sequera que no futuro os coches condúzanse de forma autónoma. Ata aí pode chegar a próxima revolución, esta mesma que hoxe lles apuntamos desde a constancia de que cada día somos menos os que queremos un «burro grande» aparcado á porta...
a opinión de
JUAN ARES