Aínda que en diversos lugares do mundo están plantadas cepas desta variedade, o viño que producen non ten nada en común co noso albariño, que leva o mar nos seus xenes: frescura, nobreza, aroma e esa salinidade que o fai único. Convértese así en irmán dos moitos produtos que nos ofrece o Atlántico
03 sep 2017 . Actualizado ás 19:41 h.Non sabemos se a primeira cepa de albariño chegou a Galicia por mar ou se, como conta Cunqueiro, tróuxoa un monxe do Císter ata o mosteiro de Armenteira, aínda que tamén, engadimos nós, cabe a posibilidade de que o mesmo Atlántico contribuíse a que sexa unha caste genuinamente galega. Pero, o que se é certo, é que, sen o mar, non teriamos esta xoia, nin un viño que é orgullo de Galicia, como o son tamén os peixes de Isidro Mariño, as ameixas de Victoria Oubiña, os percebes de Joaquín Sanmiguel ou os pratos de Iván Domínguez, acompañados sempre dos viños de Ramiro Aragunde, personaxes protagonistas dun documental producido polas adegas Martín Códax no que, «coas súas propias vivencias, -explica Juan Vázquez Gancedo, director xeral-comparten co Albariño a forza e influencia do océano; esa atlanticidad que nos diferencia, porque o mar marca a nosa forma de vida, o xeito de ser, a gastronomía e, por suposto, o noso viño. E tanto é así que hai xa 10 anos bautizamos algún dos nosos produtos con márcaa Alma Atlántica. Démonos conta que o noso orgullo por ser do Atlántico era o mesmo que sentían moitas xentes que coñecen moi ben o océano, e por iso quixemos contar con eles para que nos relatasen en primeira persoa as súas propias experiencias. Eles e nós estamos moi orgullosos de ser galegos e atlánticos».
Juan Vázquez Gancedo, que é tamén viticultor, está preocupado polo cambio climático «que nos pode facer perder a nosa identidade -engade este experto- e por iso os nosos técnicos están obsesionados en buscar unha solución para manter o verde das follas, o ciclo vexetativo e a madurez fenólica, que é o que lle dá esa especial salinidade, os aromas a cítricos, a mar, á nosa terra, para que non perdamos o que somos, que fai que os nosos viños sexan diferentes e apreciados en todo o mundo».
Un home de mar
Isidro Mariño é un home de mar e xa de pequeno achegábase á praia para gozar da súa sorte, que era ter nacido a beiras do océano. «Para o meu o mar o é todo -explica Mariño- ou sexa, que é un universo que che enche. Desde neno xogaba no mar cos meus amigos. Recordo que había unha persoa que nos preparaba o que traiamos da praia .Dicíame ‘cantos sodes?'. Iamos buscar berberechos, ameixas, longueiróns..., o que atopabamos e cociñábanolo, e mesmo puña o pan. E claro, todos eran produtos mariños. É dicir, todo era gratis. A vida provén do mar e como teñas un mínimo de curiosidade, transmíteche infinidade de coñecementos. El é a herdanza que recibimos todos». O veterano mariñeiro é un auténtico filósofo e non se cansa de repetir que foi moi feliz no seu traballo. «O mar sempre me deu esa sensación de liberdade -engade- de ser individuo. Que se coñezo o mar? Non, el coñéceme ao meu. Eu o que lle estou é moi agradecido porque me permite vivir, gozar, desvélame algúns dos seus segredos. Podo estar todo o día con el». E entre as experiencias da súa vida mariñeira, queda sempre coas boas. «As peores eran cando, por necesidade, había xente que subía ao barco e tiña auténtico pánico. Era terrible. Eses recordos se me marcaron, porque mesmo houbo sucesos tráxicos, como o suicidio”
E o moito que ofrece o mar, mariscos e peixes, serve para que Isidro lembre as súas reunións con amigos e compañeiros cando chegaban a terra, sempre ao redor dunha botella de albariño do Salnés.
A riqueza que garda a area
Victoria Oubiña, mariscadora en Cambados, desfaise en eloxios ao Atlántico. «É a miña vida. Non hai unha empresa que che dea tanta felicidade. Empecei a traballar aos 9 anos por necesidade e ata que tiven 40 non apreciei o que tiña diante. Foi cando dixen: ¡pero se vivimos nun mundo marabilloso!».
Hoxe, pasados os anos, non soamente vai traballar ao mar, vai tamén a gozar. «E é que é de todos, é libre. Soamente temos que ser conscientes de que temos que respectar o que hai debaixo da area. Se o mar está bravo e métesche no, vasllas a pagar. Pero se está tranquilo, diche continuamente ¡ven, traballa, goza! Cos meus 66 anos respectoume 54, así que mira o que vale coidar deste mar». E Victoria ten que deixarnos. Colle o seu carriño, e co seu amplo sorriso, pérdese na praia, para ensinar aos turistas.
«Temos a obrigación de conservar o que nos deu e segue dándonos. Un clima excepcional, unha terra única e, sobre todo, a nosa identidade. Por iso queremos un viño que exprese todas estas peculiaridades»
«Teslle respecto, pero cando che ataca velo de fronte. En terra é distinto, porque nunca sabes o que vai pasar. Por iso véxome máis perdido. Ao meu déixame o mar, que a terra se me cruza moito».
Hai algo que che dea máis que o mar? Con esta pregunta comeza Victoria a súa charla connosco. «O Atlántico é a miña vida e non o cambio por nada. Son feliz na praia e ademais permíteme vivir».