A abominación que arrastran os nomeamentos destes Óscar é a do ninguneo á obra mestra absoluta de Todd Haynes «Carol»
24 feb 2016 . Actualizado ás 17:48 h.Leo a lista de títulos que ocupan as casas dos diferentes nomeamentos ao Óscar. Se comezo por dicirlles que son unha sucesión de decisións ultraconservadoras entenderano como un pleonasmo. Cando pariu algo rupturista esa Academia , controlada pola gerontocracia e pola industria do dólar?
De acordo, pero os do 2016 son recontra-ultras. Miren, de partida deixaron na estacada a dous autores dalgún xeito incómodos para o puritanismo ou para o despacho de billetes pero que ao final sempre estaban aí. Allen, coa súa vida familiar escabrosa, e Tarantino, cultivador da violencia desorejada, era xa de lei encasillarlos na consolación dos nomeamentos como guion orixinal. Ata 17 veces Woody Allen foi nomeado polo seu libreto. E no ano no que presenta un filme furioso e subversivo como Irrational Man déixano xa ata fóra das sobremesas. Tarantino, o malote que gañou dous Óscar ás súas historias (os de Pulp Fiction e Django desencadeado) tamén o condenan á inexistencia polas tres horas xenerosas do seu novo western incorrecto. E estas son só dúas das oito odiosas laceraciones que lastran as candidaturas que coñecemos o xoves.
A máis grave delas, o oprobio que vén xa arrastrado desde que o filme estreouse en Cannes, é a chicuelina coa que despachan a esa torrencial obra mestra de Todd Haynes chamada Carol. A súa exclusión dunha lista de oito mellores películas do ano onde cabe ¡ata Marte!, procreo que, con bo criterio, foi considerado pola prensa estranxeira en Hollywood como «unha comedia», supón descrédito superlativo de todo o que veña despois. Como o é a ausencia de Todd Haynes entre os cinco mellores directores da tempada, onde os académicos coan de matute a parvenus como Adam McKay pola gran aposta, ou Lenny Abrahamson polo Cuarto.
Eses mesmos académicos que, postos a permitir que emerxan películas pseudo independentes, elixen nubes de algodón de azucre como as xa citadas de McKay e Abrahamson. E logo nin se atreven a mirar de esguello ás dúas irrupcións virulentas, fermosas e malditas do ano, Queen of Earth e Nasty Baby, que se chegan só a desprecintar os vídeos os gerontócratas vénselles amais un ictus. Son eses mesmos reaccionarios da gran industria os que se pecharon en banda ante a aparición das plataformas de cine de pagamento sen paso previo polas salas, como Netflix, que presentou en Venecia o moi notable viaxe ao corazón das tebras africanas de Beast of Non Nation, cun Idris Elba soberbio como Coronel Kurtz nas antípodas de Brando. Outra odiosa exclusión.
E en fin, imos ao mollar: dese panorama xeral dos grandes favoritos ao premio gordo que sae de realizar as equívocas sumas de candidaturas totais a Óscar, e no cal descolla o filme de González Iñárritu, creo estar en disposición de suxerir que moitos de vostedes, os do club que detestan ao mexicano, e que rabiaron o pasado ano co triunfo de Birdman , quizais non teñan tanto motivo para a preocupación esta vez. Esa falsa ecuación que se fai ao presupor que o favorito supremo para os premios grandes é O Renacido, por reunir 12 nomeamentos, é máis que probable que se resolva o 28 de febreiro cun Óscar á mellor película para Spotligh, estreada en Venecia en agosto. É o filme de Tom McCarthy, puritita carne de Óscar nobre. Algo así como unha tele-transportación do espírito do bo cine liberal da Norteamérica dos 70, a que saía do Watergate, ao momento presente. E na súa recreación de como unha crenza na vella escola da defensa da verdade, nesa elixía pola profesión xornalística como cabaleiros sen espada capaces de remover un pedazo da putrefacta realidade (aquí a pederastia na Igrexa católica de Boston), o filme de McCarthy, con todo o que nel hai de wishful thinking, funciona como un artefacto terso e con alma, de ritmo prodixioso, onde algúns homes bos (excepcionais Michael Keaton, Rachel McAddams e, sobre todo, Mark Ruffalo) xogan sen trampas visuais, con loable sobriedade, as súas armas idealizadas.
O que esta vez si se sobreporá á súa maldición é Dei Caprio. Á marxe da súa affaire «teddy bear» no filme de Iñárritu, non ten opoñentes. Todo o que sucede en Jobs , incluído Fassbender, é puro fume. E a Eddie Redmayne alguén debería aconsellarlle que, tras encarnar a Stephen Hawking podería mesurarse e interpretar a un funcionario. E non meterse, sen solución de continuidade, nunha vomitiva caricaturización do primeiro transexual cirúrxico da Historia, na exasperante The Danish Girl.
En canto ás actrices, parece todo vendido para que a Brie Larson do cuarto lévello por emular a Roberto Benigni na vida é bela. E, de paso, inxuriar outra vez á lenda súbita de Cate Blanchett en Carol . Hai algunha posibilidade de que, como en Cannes, traten de disimular este desaguisado premiando como secundaria á compañeira de Blanchett, Rooney Mara, o que non fai senón máis visible o crime de lesa sensibilidade de non colocar en sitial áureo o que ambas as actrices logran na película milagre de Todd Haynes.
Na categoría das reparacións a vellos rockeiros, desas que tanto gustan, entran senllas figuras plausibles por sentimentais: a redención de Stallone, 40 anos xustos despois de Rocky, por Crede . E o Óscar (á sexta vai a vencida) ao case nonagenario Ennio Morricone, ao que Tarantino ha descriogenizado para que apañase uns stacattos na banda sonora dos odiosos oito.
Déixolles, para rematar, a pregunta capital. Atreverase Hollywood a outorgar un segundo Óscar consecutivo ao mellor director a González Iñárritu? Pensen moito sobre iso. En case un século de cine só un cineasta logrou encadear esa auctoritas. Chamábase John Ford. E os films, As uvas da ira e Que verde era o meu val. Se sobe ao escenario Iñárritu, é máis que probable que á mañá seguinte Donald Trump propoña invadir México.