Quedaron insatisfeitos pola falta de pegada da súa debú, «O mar non cesa» , e dérono todo no seguinte paso. O resultado foi «Carreiros de traizón», un disco irresistible que acaba de ser reeditado. Celebra os seus primeiros 25 anos de vida
16 novs 2015 . Actualizado ás 10:35 h.É unha das máis soadas secuencias guitarreras do rock español. Unha sucesión de acordes cortantes multiplicados en ecos por obra e graza do efecto do pedal delay. De súpeto, se engarzan cunha batería e un baixo dunha solidez insólita na música nacional da época. Logo serpean de modo cristalino. E chegan ao destino. «Pódesche vender, calquera oferta é boa se queres poder», canta transcendente Enrique Bumbury. Faino con ese sinal tan seu de facelo coma se fose a última vez. É Entre dúas terras, a canción coa que Heroes do Silencio fixéronse eternos.
Si, o tema do «¡Uuuuuuh, dejameeeeeeeé, que eu non teño a culpa de verte caer!» que deu pé a mil e un karaokes colectivos. Tamén o do «pe-pe-pe-pe-pero esquéceme», reminiscente do «Cha-cha-cha-changees» que cantou David Bowie no seu día. E, por suposto, o do «non sexas marmelo e permite pasar» que tantas mofas espertou. Aínda hoxe é o seu tema máis escoitado en Spotify (máis de 10 millóns de clics) e resume de modo preciso a idiosincrasia dunha banda nada para triunfar. Xurdida nalgún lugar intermedio entre a forza hard-roquera dos The Cult de Sonic Amorne (1989), o lirismo escuro-pero-grandioso de The Cure de Disintigration (1989) e a épica para masas dos U2 de Rattle & Hum (1988), deixou ao público noqueado no seu día. Nada soaba así por estas lareiras. Tan contundente. Tan poderoso. Tan avasallador.
Cúmprense 25 anos da edición de Carreiros de Traizón (1990), o disco que a incluía. Seguindo o ritmo dos tempos, a súa discográfica decidiu reeditalo unha vez máis. Unha escusa como calquera outra para revisar o disco co que empezou o reinado dos zaragozanos. Algo que transcendeu fronteiras, como só antes lograra Barón Rojo ou Mecano. Dicíano os grupos patrios que facían incursións europeas a finais dos noventa: en países como Alemaña ou Suíza dicir rock español era dicir Heroes do Silencio. O do irresistible éxito en Sudamérica é xa un capítulo á parte nunca superado.
Todo empezou con Carreiros de traizón. Concretamente, co seu son, obra de Phil Manzanera, o que fose guitarrista de Roxy Music. Tratábase dunha das obsesións particulares do grupo, frustrado polo feito de que O mar non cesa (1988) carecese o punch do seu directo. Enrique Bumbury (voz), Juan Valdivia (guitarra), Joaquín Cardiel (baixo) e Pedro Andreu (batería) querían deixar claro que eran unha banda de rock. A pesar dos seus constantes desatinos poéticos e un nada disimulado gusto polo after-punk e o pop o pop británico dos oitenta, ansiaban mostrar músculo nos surcos, agallas nas súas cancións e fortaleza no impacto final.
Lográrono. Carreiros de traizón chega onde pretende . Non había lugar para as coartadas minoritarias. Heroes do Silencio pretendían ser a banda de rock máis grande do país, que as súas cancións fosen cantadas por miles de fans que adoptasen os seus acenos de identidade como propias. Resultaban tan intensos que, ao explotar, moitos optaron por caricaturizarlos. A diana sempre era a mesma: Enrique Bumbury. Pronto se lle asociou a Jim Morrison. En realidade, a súa principal influencia atopábase moito máis preto: Raphael.
En efecto, Bumbury resultaba tan excesivo como o Neno de Linares. De voz grandilocuente, a súa boca se deformaba nunha vehemencia imposible, esaxerando a gravidade, aullando refráns desesperados e rasgando con convicción a garganta. Interpretando en definitiva a canción ata sentila. Se se escoita atentamente Maldito trasgo, outra das súas pezas máis soadas, vese con claridade. Un bonito medio tempo, con eses arpegios delicados que tan ben sabía crear Valdivia e un clima tranquilo. Convértese nun torrente expresivo na voz do cantante. Misterioso en «Oín que a noite é toda maxia». Impoñente en «Amence axiña que e eu estou tan só». E roto en «As estrelas ilumínanche e sérvenche de guía». Por centos de adolescentes da época golpeoulles.
PAIXÓN E DEVOCIÓN
O éxito de Carreiros de traizón resultou espectacular. Editouse en maio e pechou o ano con 400.000 copias vindas. Logo acadarían o millón cunha presenza constante nos medios. Niso resultou clave tamén a súa imaxe. A icónica fotografía de a súa portada, obra de Javier Clos, resultaba magnética. Para ben ou para mal, ninguén lla saltaba. Ese coiro rock de mirada desafiante e filtro xiba asociarase para sempre ao grupo. A mesma estética ampliaríase aos vídeos de Entre dúas terras e Maldito trasgo. Todo formaba dun plan moi estudado sobre o que querían transmitir: algo que non puideses borrar da mente. Aínda que fose para odiar. A mesma sensación que transmitían, Guns n' Roses ou U2.
O directo supuña a outra gran baza. Unha vez inmerso o oínte polo resto do disco -onde aparecen boas cancións que combinan melodía e forza como Feitizo, Decadencia ou Despertar-, o seguinte impulso consistía en acudir aos seus concertos. No verán de 1991 púidoselles ver en Galicia. Trátase do mesmo espectáculo que recolle o deuvedé da reedición. Na Coruña fixérono o 2 de agosto ante 5.000 persoas. Abriron entre fume e penumbra, con Bumbury encerrado nunha gaiola cantando Entre dúas terras. E seguiron debullando o disco con malgaste de actitude e mandíbula contraída.
Un dos momentos cume do concerto púxoo Decadencia. Cunha parada a metade de canción, o cantante empezou a teatralizar un monólogo ao máis puro estilo Jim Morrison, tirándose polo chan e sobreactuando. En escenas así coincidían os dardos dos seus detractores, moitos e ben armados. Pero a eles dáballes igual. Querían axitar aos mozos, conquistar o mundo e converterse no símbolo do rock español no estranxeiro. Empezárono a lograr aí, con ese disco que cumpre 25 anos. Máis tarde demostraron que non se equivocaron.